Κεντροαριστερά αδιέξοδα

Το αδιέξοδο της «μεγάλης Κεντροαριστεράς» θα μπορούσε να περιγραφεί και ως εξής. Οσοι μπορούν δεν θέλουν. Οσοι θέλουν δεν μπορούν. Κι όσοι θα ήθελαν και θα μπορούσαν δεν είναι σε θέση να συνεννοηθούν. Με δυο λόγια, πολλοί αρχηγοί, λίγοι στρατιώτες. Και κανείς ακόμα δεν φαίνεται διατεθειμένος να πάρει μια σοβαρή πρωτοβουλία. Οσες πρωτοβουλίες εκδηλώνονται, άλλωστε, δεν πληρούν τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις σοβαρότητας. Και ήδη η ιδέα της Κεντροαριστεράς μοιάζει να έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα, ορισμένες φορές εκ των έσω και με σκοπιμότητα.
Θα συνεχιστούν έτσι τα πράγματα; Η εποχή δεν επιτρέπει εύκολες προβλέψεις. Πολλά θα εξαρτηθούν, για παράδειγμα, από την πορεία της οικονομίας και των μεταρρυθμίσεων. Αν το εγχείρημα αποτύχει -και τίποτα ακόμα δεν εγγυάται ότι στο τέλος του '13 βγαίνουμε από το τούνελ-, τότε θα συζητάμε για μια πολύ πιο σοβαρή πολιτική κρίση. Αν όχι, η κυβέρνηση θα μπορεί ασφαλώς να διεκδικήσει την επανεκλογή της. Η Κεντροαριστερά όμως;
Οπως δείχνουν σήμερα τα πράγματα, ο μεγάλος κερδισμένος μιας τέτοιας εξέλιξης θα είναι ο κ. Α. Σαμαράς. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, βέβαια, προσπαθούν να κατοχυρώσουν τη διακριτή πολιτική τους φυσιογνωμία. Καθώς θα πλησιάζουν, όμως, οι εκλογές θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο - ενδεχομένως και πιο επικίνδυνο.
Δύσκολο, γιατί στις εκλογές μετρά η πολιτική αριθμητική. Ο μεγάλος τρώει τον μικρό. Αλλά και επικίνδυνο γιατί η πολυφωνία μπορεί να γίνει και κακοφωνία. Κι όσοι επενδύουν στη σημερινή κυβέρνηση μπορεί να φοβηθούν να ενισχύσουν δυνάμεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν και συνθήκες (κυβερνητικής) αστάθειας.
Με άλλα λόγια, η καλύτερη στρατηγική της Κεντροαριστεράς μπορεί να μην είναι τόσο ή πάντως μόνο η ενίσχυση της διακριτής της φυσιογνωμίας όσο η εγγύηση ότι θα αποτελέσει έναν αξιόπιστο και ισχυρό πυλώνα της μετεκλογικής συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία. Γιατί μην τρέφουμε αυταπάτες. Η διασφάλιση της παραμονής στο ευρώ και η αποκατάσταση της ισορροπίας στην οικονομία θα είναι μια υπόθεση που θα πάει τουλάχιστον έως το 2020.
Μέχρι σήμερα τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και (περισσότερο) η ΔΗΜΑΡ βλέπουν τη συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία σαν ένα αναγκαίο κακό, μια προσωρινή κατάσταση μάλλον δυσάρεστη, που περιμένουν πότε θα τελειώσει.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πολλοί βουλευτές -όχι όλοι, είναι αλήθεια- βρίσκονται σε προφανώς δύσκολη και πάντως αμυντική θέση όταν καλούνται να μιλήσουν για την κυβερνητική πολιτική. Ορισμένοι, μάλιστα, δεν διστάζουν να αφήνουν υπονοούμενα ότι η συνεργασία θα τερματιστεί αν δεν γίνουν σεβαστές οι διαφωνίες τους. Πόσο μπορεί να πάει έτσι; Και τι ακριβώς θα προτείνουν στους ψηφοφόρους τους; Ψηφίστε Φώτη ή Βαγγέλη για να συγκρατούμε τον Αντώνη; Πολύ μίζερο.
Να το πούμε διαφορετικά. Χρειάζεται μια κεντροαριστερή στρατηγική «Μεγάλου Συνασπισμού» που θα διαμορφώσει έναν οδικό χάρτη για τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας την επόμενη δεκαετία. Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο πια και η ΔΗΜΑΡ έχουν αρκετή εμπειρία για να επεξεργαστούν ένα τέτοιο σχέδιο που θα είναι ρεαλιστικό και μέσα στις πραγματικές δυνατότητες της χώρας. Οχι ένα ακόμα «κουρελόχαρτο».
Μια τέτοια στρατηγική, όμως, προϋποθέτει μια οργανωτική και πολιτική υπέρβαση. Για να υπηρετηθεί απαιτεί μια αξιόπιστη και ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία που μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο μέσα από την εκλογική συνεργασία όλων των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς. Μένει να φανεί ποιοι είναι διατεθειμένοι να την κάνουν. Αν είναι διατεθειμένοι δηλαδή. Διαφορετικά θα δούμε μια από τα ίδια. Ισως για τελευταία φορά.

ΕΘΝΟΣ 9/2/13