Αυτισμός ή δίπορτο;

Και τώρα τι γίνεται; Εντάξει, ο Φώτης απάντησε αρνητικά στον Βαγγέλη, αυτό όμως σημαίνει ότι τελειώσαμε με την υπόθεση της συνεργασίας; Σίγουρα όχι. Θα πρέπει να περιμένουμε την επόμενη κίνηση στη σκακιέρα αυτήν τη φορά μάλλον από τη ΔΗΜΑΡ που έχει απορρίψει δύο φορές τον διάλογο και πρέπει κάτι να κάνει, αν μη τι άλλο για να μην κατηγορηθεί για πολιτικό αυτισμό.
Οι πιθανότητες βέβαια είναι ότι ο διάλογος θα «προχωρά» με αυτόν τον τρόπο, με κινήσεις τακτικής, δηλαδή μίζερα, με εκατέρωθεν καχυποψίες και μικρές πιθανότητες επιτυχίας. Και όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ, η πρόσκληση θα απευθύνεται προς «όλους»: τις δυνάμεις της«δημοκρατικής Αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας και της σοσιαλδημοκρατίας».
Μοιάζει λίγο ασαφές; Δεν είναι τυχαίο. Γιατί συνήθως όταν θέλεις να μιλήσεις με «όλους», στην πραγματικότητα δεν θέλεις να μιλήσεις με κανέναν. Οπως εξηγούσε στον γράφοντα στέλεχος της ΔΗΜΑΡ, «με ποιον να μιλήσουμε; Με το αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ ή με τις κινήσεις της Κεντροαριστεράς που δεν αντιπροσωπεύουν ούτε τον εαυτό τους;».
Δεν είναι απλή αλαζονεία. Είναι βέβαια στο DNA της Αριστεράς να αντιμετωπίζει αφ' υψηλού κάθε άλλη πολιτική κίνηση που δεν διαθέτει τη δική της ιδεολογική καθαρότητα και ηθική υπεροχή. Ωστόσο, πολύ περισσότερο είναι η επιθυμία ενός κόμματος να διατηρήσει τα κεκτημένα.
Για πολλά στελέχη της ΔΗΜΑΡ η σημερινή κατάσταση, μια ικανοποιητική κοινοβουλευτική παρουσία δηλαδή και μαζί ο ρόλος του ρυθμιστή, ικανοποιεί πλήρως τη φιλοδοξία τους. Διατηρούν δε και τη δυνατότητα, αν το φέρουν έτσι τα πράγματα, να συνεργαστούν και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η χθεσινή προσχώρηση του κ. Κουβέλη στη δημαγωγία του πολλαπλασιαστή δείχνει πόσο ασταθής πολιτικά παραμένει η Ανανεωτική Αριστερά.
Αυτήν τη θέση της πολύφερνης νύφης δεν θέλουν να τη ρισκάρουν με τίποτα. Προσπαθούν, έτσι, να έχουν διακριτές αποστάσεις τόσο από την κυβέρνηση όσο και από το ΠΑΣΟΚ. Κατά μία έννοια, η στάση τους θυμίζει τη στάση των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στο Μνημόνιο: το αποδέχονται εξ ανάγκης, σε καμιά περίπτωση όμως δεν το κάνουν δικό τους. Κι όπως και με το Μνημόνιο, μια τέτοια στάση μπορεί να αποδειχθεί αυτοκαταστροφική.
Στις προηγούμενες εκλογές η ΔΗΜΑΡ, δίνοντας τη διαβεβαίωση ότι θα μετάσχει στην κυβέρνηση, κατάφερε να διατηρήσει τις δυνάμεις της και να μπει στη Βουλή. Στις επόμενες εκλογές, όμως, τι έχει να προτείνει - τι έχει να προτείνει γενικότερα ο χώρος «ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ» που διεκδικεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις και θεωρεί ότι η εκλογική του δύναμη είναι πολύ μεγαλύτερη από το άθροισμα ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.
Σ' αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσει (και) η ΔΗΜΑΡ. Κι αν θεωρεί ότι δεν έχει συνομιλητές, αυτό είναι δικό της πρόβλημα. Για τους ψηφοφόρους το ζητούμενο είναι μια πειστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης και για να υπάρξει δεν αρκεί να μας πούνε ωραία πράγματα. Χρειάζεται και ένα ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο, η κινητοποίηση δηλαδή ευρύτερων δυνάμεων που θα στηρίξουν ένα τέτοιο πρόγραμμα.
Γι' αυτόν τον λόγο είναι αναγκαίες οι υπερβάσεις από όλους, γι' αυτόν τον λόγο χρειάζεται διάλογος με «περίσσευμα καρδίας», χωρίς διαρκώς «κόκκινες γραμμές» στην άμμο.
Για την ώρα, βέβαια, τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ νιώθουν εφησυχασμό από τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν άνετη είσοδό τους και στην επόμενη Βουλή. Τόσο μεγάλες αυταπάτες τρέφουν;

ΕΘΝΟΣ 18/2/13