Παιδιά χωρίς πατρίδα

Πέρασε μια νύχτα στο κρατητήριο και παραπέμφθηκε για παράνομη οπλοκατοχή επειδή κουβαλούσε μαζί του ένα μικρό ξίφος που χρησιμοποιούσε στις πρόβες για τη θεατρική παράσταση της Ιλιάδας. Ομως, αυτό που μοιάζει να εντυπωσίασε περισσότερο τον ηθοποιό Γ. Χριστοδούλου δεν ήταν το παράλογο της δικής του περιπέτειας όσο η κακοποίηση συγκρατούμενων του αλλοδαπών από τους αστυνομικούς.
«Οσο ήταν μαζί μας τους έβριζαν, τους πέταγαν νερό και τους κακοποιούσαν. Κάποια στιγμή τους άλλαξαν κελί για να μη βλέπουμε τι γινόταν, αλλά ακούγαμε τις φωνές τους. Ηταν απάνθρωπο, δεν θα το ξεχάσω».
Αυτά είπε ο ίδιος στους δημοσιογράφους. Και εκεί, στο απάνθρωπο, βρίσκεται η ουσία. Στο ότι κάποιοι νέοι, στην προκειμένη περίπτωση αστυνομικοί, θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό να κακοποιούν μετανάστες.
Μας άρεσε κάποτε να λέμε ότι δεν είμαστε ρατσιστές. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, για πολλούς συμπολίτες μας το στερεότυπο του μετανάστη -συνώνυμο πλέον με το έγκλημα αλλά και κουβαλώντας την ευθύνη για μύρια όσα προβλήματα της κοινωνίας μας- έχει υποκαταστήσει την ανθρώπινή τους υπόσταση.
Αυτό είναι ρατσισμός. Και όσα ρατσιστικά εγκλήματα έχουν γίνει στηρίζονται ακριβώς σε αυτό. Οτι οι μετανάστες, αυτοί οι μαυριδεροί αλλοδαποί, δεν είναι άνθρωποι όπως και εμείς. Φταίνε εξ ορισμού που βρίσκονται εδώ.
Την προηγούμενη εβδομάδα με την ευκαιρία της επετείου για το Ολοκαύτωμα προβλήθηκε μια σειρά από ντοκιμαντέρ. Οι πιο συγκλονιστικές σκηνές ήταν από την Ανατολική Ευρώπη, όπου γείτονες -όχι κάποιοι διεστραμμένοι ναζί- έσερναν στον δρόμο τους πρώην γείτονές τους και τους ξυλοκοπούσαν μέχρι θανάτου. Στα μάτια τους έβλεπες μαζί με τον τρόμο και την απορία για την αναίτια βία. Πόσο απέχουμε, άραγε, από εκείνη την εποχή;
Σίγουρα είμαστε μια κοινωνία σε σύγχυση. Το μαρτυρά και ο νόμος για την ιθαγένεια για τον οποίο μερικές φορές οι συζητήσεις θυμίζουν τις διαμάχες του Μεσαίωνα για το φύλο των αγγέλων.
Εχουμε δεκάδες χιλιάδες παιδιά που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, έχουν τελειώσει σχολείο στην Ελλάδα και όμως είναι εγκλωβισμένα χωρίς πατρίδα και χωρίς νομική υπόσταση. Πόσο πιο Ελληνες μπορεί να γίνουν; Και όμως θα πρέπει να αποδείξουν, λέει, τον δεσμό τους με το ελληνικό έθνος!
Πέρα από την ηθική διάσταση του προβλήματος υπάρχει προφανώς και το ζήτημα του δημοσίου συμφέροντος. Κάθε παιδί είναι μια ?ακριβή- επένδυση για το μέλλον. Σε μια χώρα με έντονο δημογραφικό πρόβλημα η ύπαρξη όλων αυτών των παιδιών θα ήταν ευλογία. Και όμως εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τα διώξουμε. Τον αριστούχο Τσενάι τον στείλαμε να σπουδάσει ?με υποτροφία- στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Δυστυχώς, όπως και όλα τα άλλα προβλήματα, έτσι και το μεταναστευτικό έχει πέσει θύμα της συγκυρίας. Αντί για έναν σοβαρό και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό με σαφείς κανόνες και διαδικασίες, υποκύπτουμε στις φωνές, στον εντυπωσιασμό και στην αναπόφευκτη κομματική σκοπιμότητα. Από τη μια άκρη της ανυπαρξίας ελέγχων, κινδυνεύουμε να πέσουμε στην άλλη. Και τη μεταναστευτική πολιτική σε λίγο θα την υπαγορεύουν η Χρυσή Αυγή και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες.
Θα γεμίσουμε ελληνοποιήσεις ξένων - έλεγαν για τον νόμο Ραγκούση. Αποδείχθηκε ψευδές. Λιγότεροι από 10.000 απέκτησαν ελληνική υπηκοότητα. Ομως είναι λίγοι ή πολλοί; Ξέρουμε πόσους θα θέλαμε; Ακόμα καλύτερα, ξέρουμε ποιους θέλουμε; Φυσικά και όχι. Ολα χύμα!

ΕΘΝΟΣ 8/2/13