Τι πίνουν και δεν μας δίνουν;

Τώρα αυτό, ομολογώ, δυσκολεύομαι να το καταλάβω. Πώς δηλαδή έσπασε το χέρι του χτυπώντας το έδρανο στη Βουλή; Τι δύναμη χρειάστηκε για να το κάνει; Εμείς οι κοινοί θνητοί και να το προσπαθήσουμε δεν θα τα καταφέρουμε. Κάτι πίνουν και δεν μας δίνουν στους ΑΝΕΛ.
Αστε την κ. Κωνσταντοπούλου. Η οποία ανακοίνωσε ότι η συνεδρίαση της Επιτροπής ξεκίνησε στις 11 το πρωί και τελείωσε στις 3.30 το άλλο πρωί κι αφού από τις 9 το βράδυ ο... πρόεδρος της Επιτροπής είχε αποχωρήσει! Μπράβο αντοχή. Και δεν πήγε καν να κοιμηθεί. Εβαλε την τηλεόραση και πρόλαβε να τσακωθεί τηλεφωνικά με τους πρωινούς τηλεοπτικούς παρουσιαστές.
Στη διάρκεια του καβγά μάλιστα επιτέθηκε στον έναν εξ αυτών για τη σύζυγό του, η οποία εργάζεται στο κανάλι της Βουλής. Για το περιεχόμενο της επίθεσης μπορούμε να συζητάμε για μέρες ? άλλωστε αυτού του είδους τα δημοσιογραφικά ρουσφέτια, αν τα θεωρήσουμε ρουσφέτια, όλοι ξέρουμε ότι είναι διακομματικά. Τόσοι και τόσοι Συριζαίοι είναι διορισμένοι σε κρατικά μέσα ενημέρωσης και όχι μόνο.
Η ουσία ωστόσο βρίσκεται αλλού. Διότι τείνει να γίνει συνήθεια στους βουλευτές αυτής της Βουλής να δημιουργούν ένα κλίμα οικογενειακής ευθύνης ? η ίδια η κ. Κωνσταντοπούλου είχε δικαίως χαρακτηρίσει απρέπεια την αναφορά στον πατέρα της από βουλευτή της συμπολίτευσης, προκειμένου να τη θίξει.
Σιγά την επίθεση, θα πείτε. Ενας τόσο δα υπαινιγμός ήταν. Εδώ η κ. Ραχήλ αφού επιτέθηκε στην κ. Βούλτεψη με το άκρως κολακευτικό «τι μιλάς εσύ μωρή», της επιτέθηκε και για τον πατέρα της ? ο οποίος είναι νεκρός και έχαιρε του σεβασμού όλων των κομμάτων.
Με τούτα και με εκείνα είναι φανερό ότι αυτή η Βουλή συνεχίζει ακάθεκτα στον κατήφορο, με κύριους υπεύθυνους μάλιστα τους νέους βουλευτές που έστειλε ο ελληνικός λαός για να ανανεώσει την πολιτική μας ζωή.
Και μπορεί να μη γίνει «μακελειό», όπως απείλησε ο κ. Καπερνάρος, αλλά δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένας πολιτικός όπως αυτός πέφτει σε ένα τέτοιο επίπεδο. Γιατί και αυτός όπως και πολλοί άλλοι φαίνεται ότι γνώρισαν και μπήκαν στην πολιτική διά της τηλεοράσεως.
Ο δημόσιος λόγος και ο πολιτικός λόγος έχουν υποκατασταθεί από τον τηλεοπτικό λόγο και τα πολιτικά ριάλιτι που μας κάνουν παρέα τα τελευταία χρόνια. Και στο πλαίσιο ενός τέτοιου λόγου οι πολιτικές αποχρώσεις εξατμίζονται. Γιατί βέβαια δεν έχει καμιά διαφορά αν το «γιατί μιλάς μωρή» το απευθύνει ο «δεν μας το επιτρέπει ο πολιτισμός μας» Κασιδιάρης στην κ. Πιπιλή ή η Ραχήλ στην κ. Βούλτεψη.
Εδώ κανονικά είναι η θέση για ορισμένες ηθικοπλαστικές παραινέσεις. Οτι δηλαδή τα κόμματα του συνταγματικού τόξου οφείλουν να τιμούν και με τη συμπεριφορά τους τις δημοκρατικές διαδικασίες και ότι η απαξίωση της Βουλής -ακόμα και με το ντύσιμο ορισμένων- τελικά παίζει το παιχνίδι των εχθρών της Δημοκρατίας.
Στην πραγματικότητα όμως δεν είμαι καθόλου βέβαιος πια αν όλοι αντιλαμβανόμαστε τη Δημοκρατία με τον ίδιο τρόπο. Ορισμένοι μέσα στον φανατισμό και στην ιδεολογική τους σύγχυση είναι πεπεισμένοι ότι οι αντίπαλοί τους αν δεν είναι έμμισθα όργανα, είναι πάντως πολίτες β' κατηγορίας, λακέδες ενός σάπιου συστήματος που πρέπει να εκχερσωθεί. Με άλλα λόγια αντιλαμβάνονται την πολιτική μόνο με όρους σύγκρουσης και επιβολής- όχι διαλόγου και συναίνεσης.
Αλλοι πάλι απλώς δεν είναι σε θέση να βάλουν τον παραμικρό φραγμό στο πώς θα υπηρετήσουν τις φιλοδοξίες τους!

ΕΘΝΟΣ 2/2/13