ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ

Η Κεντροαριστερά, για τους φίλους της, τον τελευταίο καιρό θυμίζει λίγο την Ευρωζώνη. Ολοι αναγνωρίζουν ότι βρίσκεται σε κρίση και όλοι, όμως, πιστεύουν ότι θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Κανείς, ωστόσο, δεν είναι σε θέση να προτείνει μια ρεαλιστική λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει είναι διπλός, ένας εξωτερικός, από την πολιτική συγκυρία, και ένας εσωτερικός. Ο πρώτος απορρέει από την πίεση που δέχεται συνολικά ο χώρος ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Οσο οξύνεται μάλιστα η πολιτική αντιπαράθεση, τόσο θα δυσκολεύει η θέση της Κεντροαριστεράς. Μπροστά στο μείζον, την παραμονή δηλαδή στο ευρώ, οι υποστηρικτές της κυβέρνησης θα έχουν την τάση να ενισχύσουν τη Νέα Δημοκρατία. Οσο γι' αυτούς που αποξενώνει η πολιτική της λιτότητας, η λογική επιλογή τους θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό φυσικά το καταλαβαίνουν πολύ καλά τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη ΔΗΜΑΡ. Και όπως δείχνουν τα πράγματα -αυτός είναι ο δεύτερος, εσωτερικός κίνδυνος-, τείνουν να συμβιβαστούν με την ιδέα να παραμείνουν συμπληρωματικές της Νέας Δημοκρατίας δυνάμεις, οι μικροί εταίροι του συνασπισμού εξουσίας.
Το γιατί έχει ονοματεπώνυμο: Βαγγέλης Βενιζέλος και Φώτης Κουβέλης. Και οι δύο εμφανίζονται απόλυτα συμφιλιωμένοι με μια τέτοια προοπτική, προτιμούν να διαφυλάξουν την κομματική τους εξουσία από το να μπουν στην περιπέτεια μιας αβέβαιης υπέρβασης.
Γιατί, για να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι με τα σημερινά δεδομένα η ανάκαμψη της Κεντροαριστεράς είναι μια πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση. Κι ίσως είναι αναπόφευκτο να χρειαστεί να διασχίσει την έρημο πριν φτάσει στη γη της επαγγελίας.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, το ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί είναι αν ο χώρος θέλει και φυσικά μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία. Αν η απάντηση είναι θετική -και για ποιον άλλο λόγο μπορεί να υπάρχει ένα κόμμα-, τότε είναι φανερό πως ούτε το σημερινό ΠΑΣΟΚ ούτε η ΔΗΜΑΡ μπορούν μόνα τους να το πετύχουν.
Είναι άκαιρο να τεθεί το ερώτημα αν χρειάζεται ένα καινούργιο κόμμα. Εκείνο που σίγουρα είναι αναγκαίο είναι να αναληφθούν ουσιαστικές πρωτοβουλίες για τη συνάντηση όλων των δυνάμεων που κινούνται σε αυτόν τον χώρο.
Οχι για να διαμορφωθεί ένας υπερκομματικός χυλός, ούτε για να ικανοποιηθούν οι προσωπικές φιλοδοξίες ορισμένων - κι αν υπάρχουν τέτοιες. Αλλά για να απαντηθεί το κρίσιμο ερώτημα γιατί η Κεντροαριστερά -ή αν προτιμάτε η Σοσιαλδημοκρατία- σήμερα.
Εχει κάτι το διαφορετικό να προτείνει από τη σημερινή κυβερνητική διαχείριση; Κάτι που να αφορά τον πολίτη, τον άνεργο, τον επαγγελματία ή τον επιχειρηματία που βουλιάζουν στην ύφεση; Γιατί είναι αλήθεια ότι ο μεταρρυθμιστικός λόγος στη χώρα μας ορισμένες φορές παίρνει έναν θεολογικό χαρακτήρα, εκτρέπεται σε μια αφ' υψηλού διδασκαλία με λίγα πρακτικά αποτελέσματα. Ενδεχομένως ακόμα να μην έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για κάτι τέτοιο. Ετσι κι αλλιώς αυτές οι διαδικασίες είναι επίπονες κι ο χώρος πάσχει από την ασθένεια της αμοιβάδας: διαιρείται και πολλαπλασιάζεται από μόνος του. Ο κίνδυνος ατέρμονων συζητήσεων χωρίς αποτέλεσμα είναι υπαρκτός.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ολοι καταλαβαίνουν ότι κάτι πρέπει να γίνει, ότι αν δεν επιτευχθεί η συσπείρωση, ο χώρος κινδυνεύει να μονοπωληθεί από μια οπισθοδρομική και δογματική Αριστερά που θα οδηγούσε τη χώρα δεκαετίες πίσω. Οπως, όμως, όλοι επίσης καταλαβαίνουν, ένα κομματικό συνέδριο του ΠΑΣΟΚ δεν είναι η απάντηση!

ΕΘΝΟΣ 29/11/12