Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΥΠΟΥΡΓΟΣ

Δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει καλά καλά η είδηση για την απελευθέρωση της δόσης και το νέο «κούρεμα» του χρέους -γιατί για «κούρεμα» ύψους 40 δισ. πρόκειται- και αρχίσαμε. Τι για τραυμαπλάστ ακούσαμε, τι για δόση-δηλητήριο. Είτε δεν ξέρουμε τι θέλουμε είτε αναζητούμε προσχήματα.
Να το πούμε καθαρά, λοιπόν. Το χρέος τεχνικά είναι βιώσιμο - ορισμένοι αναλυτές υποστηρίζουν πως ήταν και πριν από το «κούρεμα». Το κρίσιμο μέγεθος, επισημαίνουν, είναι το ύψος των τόκων που πληρώνουμε. Εφόσον μπορούμε να το εξυπηρετούμε, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα.
Πριν από το Eurogroup πληρώναμε περίπου το 6% του ΑΕΠ για τόκους. Ποσό που εύκολα αντέχει η οικονομία, αν θυμηθούμε ότι το 2000 πληρώναμε για τόκους το 7% του ΑΕΠ. Μετά την προχθεσινή απόφαση για «κούρεμα» οι τόκοι αναμένεται να μειωθούν κι άλλο, ίσως κάτω και από το 5%. Αν αυτό δεν είναι μια εξαιρετικά θετική εξέλιξη, τότε τι ζητάμε, άραγε;
Τελειώσαμε, δηλαδή; Φυσικά, όχι. Γιατί ακόμα και αν το χρέος έχει μπει σε βιώσιμη τροχιά, εξακολουθούμε να μην μπορούμε να βγούμε στις διεθνείς αγορές και δεν προβλέπεται να μπορέσουμε πριν από το 2020. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορούμε να αναχρηματοδοτούμε τα δάνειά μας και θα πρέπει να συνεχίσει να μας δανείζει η Ευρώπη και μετά το 2015.
Με άλλα λόγια, θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε υπό στενή παρακολούθηση -επιτήρηση αν θέλετε- και μετά το τέλος του Μνημονίου.
Είναι μια κουβέντα, βλέπετε, να κατηγορούμε εμείς την κ. Μέρκελ για τη λιτότητα και κάτι τελείως διαφορετικό για τον Γερμανό υπουργό των Οικονομικών να πρέπει να εξηγήσει στους πολίτες της χώρας του γιατί το 2019 θα πρέπει να ξαναδανείσει την Ελλάδα με κάποια δισ. ευρώ.
Ο μόνος τρόπος να χειραφετηθούμε είναι να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας και να μπορέσουμε να βγούμε στις διεθνείς αγορές. Ας αποφασίσουμε εμείς ποιος είναι ο πιο σύντομος δρόμος.
Εχει αρχίσει, βέβαια, να αναπτύσσεται μια δεύτερη «γραμμή άμυνας» όσων εξακολουθούν να μη θέλουν να δουν την πραγματικότητα. Το 2009, λένε, το χρέος ήταν 120% του ΑΕΠ. Υστερα από 10 χρόνια λιτότητας θα επιστρέψουμε στο 124% και απλώς θα βαφτίσουμε αυτό το χρέος βιώσιμο.
Αρα, συμπεραίνουν, το χρέος ήταν απλώς ένα πρόσχημα για να γίνει μια άνευ προηγουμένου ταξική επίθεση σε μισθούς και συντάξεις! Επιμελώς αποκρύπτουν, βέβαια, δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι το 2009 είχαμε έλλειμμα κάποιων δεκάδων δισ., άρα μόνο ως ανέκδοτο θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς το χρέος βιώσιμο.
Δεύτερον, ότι ακόμα και με τον Χάρι Πότερ υπουργό των Οικονομικών ο περιορισμός του ελλείμματος θα προκαλούσε ύφεση, που αυτή κυρίως εξηγεί γιατί το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ εξακολουθεί να ανεβαίνει τόσο πολύ. Η ύφεση, μάλιστα, θα ήταν πολύ μεγαλύτερη αν κόβαμε το έλλειμμα μια κι έξω, αν αρνούμασταν δηλαδή τον δανεισμό της τρόικας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έγιναν λάθη ή ότι δεν μπορεί να γίνουν κι άλλα. Και είναι κρίσιμο η ρευστότητα που θα αποκομίσουν οι τράπεζες να πάει στην πραγματική οικονομία και να χρηματοδοτήσει τη νέα επιχειρηματικότητα που τόσο έχουμε ανάγκη.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ το μεγαλύτερο οικονομικό και ταυτόχρονα πολιτικό μας πρόβλημα. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι στιγμής κανένα κόμμα δεν έχει πει κάτι το ουσιαστικό. Ιδεολογικές αερολογίες και ευχολόγια.

ΕΘΝΟΣ 28/11/12