Προσοχή... μεταλλάξεις!

Πώς θα λέγεται το νέο κόμμα της Κεντροδεξιάς; Νέα Ανοιξη; Ανοιξιάτικη Δημοκρατία; Μήπως Ριζοσπαστική Ανοιξη; Ας είναι, το όνομα θα κριθεί μας είπαν. Αυτό που προέχει είναι η πολιτική ταυτότητα. Σωστά. Γιατί αυτήν τη στιγμή η Νέα Δημοκρατία είναι σαν τον Ιανό - με δύο αλληλοσυγκρουόμενα πρόσωπα που παραπέμπουν σε δύο τελείως διαφορετικά κόμματα.
Τον τόνο φυσικά τον δίνει η στάση του κ. Σαμαρά στο ζήτημα της αντιμετώπισης της κρίσης. Από λάβρος πολέμιος του Μνημονίου ο πρωθυπουργός έχει μετεξελιχθεί στον πιο συνεπή υπερασπιστή της συμφωνίας με την τρόικα. Και από αποδιοπομπαίος της ευρωπαϊκής δεξιάς στον αγαπημένο συνομιλητή της κ. Μέρκελ.
Αυτό του κόστισε και έως έναν βαθμό εξακολουθεί να του κοστίζει στην αξιοπιστία. Ταυτόχρονα ωστόσο του έχει επιτρέψει να διεκδικεί την εκπροσώπηση ενός μετώπου δυνάμεων που στηρίζουν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και την πολιτική των μεταρρυθμίσεων.
Η Νέα Δημοκρατία έχει ή θεωρεί ότι έχει μια μοναδική ευκαιρία. Στον χώρο της Κεντροαριστεράς τα μαγαζάκια καλά κρατούν και κανείς από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ δεν δείχνει διατεθειμένος να κάνει την υπέρβαση που θα επέτρεπε την ανασυγκρότηση των δυνάμεών της. Ετσι η ΝΔ στις προσεχείς εκλογές μπορεί να συσπειρώσει πολίτες από ένα πολύ ευρύτερο ιδεολογικό και πολιτικό φάσμα, καθώς θα είναι το μοναδικό ανάχωμα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά είναι αυτό αρκετό για τη μετεξέλιξή της σε κόμμα του κέντρου ή, αν θέλετε, της ευρύτερης Κεντροδεξιάς;
Και ναι και όχι. Οταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεψε στην πρωθυπουργία μετά την πτώση της χούντας, ίδρυσε τη Νέα Δημοκρατία υπηρετώντας ένα ανάλογο σχέδιο. Το οποίο όμως εξέφραζε μια συνολική αντίληψη για την κοινωνία - έναν εξευρωπαϊσμό που μετατράπηκε και σε συγκεκριμένες πολιτικές.
Από την ΕΡΤ, με την εκπόνηση ενός σχεδίου εκσυγχρονισμού με βάση το πρότυπο του BBC, έως την παιδεία, με την εισαγωγή της δημοτικής, ή το περιβάλλον με το πρόγραμμα για τη διάσωση της Πλάκας του κ. Σ. Μάνου. Και φυσικά με την ένταξη στην τότε ΕΟΚ.
Αυτό ακριβώς το σχέδιο απουσιάζει σήμερα από τη Νέα Δημοκρατία. Ή μάλλον εκ των πραγμάτων υπάρχει, αλλά δείχνει στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Γιατί βέβαια στο κράτος η Νέα Δημοκρατία επιδεικνύει την πιο παλαιοκομματική και πελατειακή συμπεριφορά επιχειρώντας -παραδόξως με την ανοχή των άλλων δύο εταίρων- μια μοιρασιά θέσεων που δεν έχει την παραμικρή σχέση με την αξιοκρατία.
Το θέμα θα αποκτήσει πολύ μεγαλύτερη επικαιρότητα μέσα στους επόμενους μήνες. Οχι μόνο γιατί τότε θα πρέπει να υλοποιηθούν οι μεταρρυθμίσεις, αλλά και γιατί η κυβέρνηση θα διαχειριστεί κρίσιμα ζητήματα που σχετίζονται άμεσα με το ζήτημα της διαφάνειας στην οικονομία. Οι ιδιωτικοποιήσεις, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και φυσικά η δανειοδότηση των ιδιωτικών επιχειρήσεων θα αποτελέσουν κριτήρια για το κατά πόσο θέλει να βάλει τις σχέσεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σε υγιείς βάσεις.
Ταυτόχρονα και κάτω από την πίεση της ακροδεξιάς υιοθετεί μια άκρως συντηρητική ρητορική στα κοινωνικά ζητήματα -με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον νόμο για την ιθαγένεια-, που βέβαια τη φέρνει σε αντίθεση με μια μεγάλη μερίδα των προοδευτικών πολιτών που θέλει να προσελκύσει.
Η πολιτική σκοπιμότητα μπορεί και να είναι κατανοητή. Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί το γεγονός ότι εμφανίζεται να πατά σε δύο βάρκες, να παρουσιάζει ταυτόχρονα ένα εκσυγχρονιστικό πρόσωπο και ένα βαθιά αναχρονιστικό. Κι όπως έχουν τα πράγματα, δεν δείχνει καθόλου έτοιμη να λύσει αυτήν την αντίφαση.

ΕΘΝΟΣ 20/12/12