Ψυχαναλύοντας τον Φώτη!

Δεν ξέρω πώς σας φάνηκε η απόφαση της ΔΗΜΑΡ να ξεκινήσει τον διάλογο για την έρμη την Κεντροαριστερά με την πρόταση δημιουργίας ενός «φόρουμ» και μόλις πήγε να συγκροτηθεί, να ανακοινώσει ότι η ίδια δεν θα πάρει μέρος. Σαν να καλείς τους φίλους σου σπίτι για φαγητό και μόλις έρθουν, να τους πεις: Εσείς φάτε, εγώ έχω μια δουλειά, θα σας δω αύριο!
Σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω πώς το σκέφτηκαν. Μια ιδέα, που μου πέρασε από το μυαλό, είναι ότι δεν θέλουν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι με το «εν πολλαίς αμαρτίαις» ΠΑΣΟΚ. Αλλά πάλι στην ίδια κυβέρνηση μετέχουν, κάθε τρεις και λίγο τα λένε κατ' ιδίαν ο Φώτης με τον Βαγγέλη, μπα κάτι άλλο θα είναι.
Μια δεύτερη σκέψη που έκανα ήταν ότι μπορεί να μην τους αρέσουν όλοι αυτοί οι περίεργοι μεταρρυθμιστές. Να τους φαίνονται λίγο δεξιούληδες, λίγο πιο φιλελεύθεροι, όχι αρκετά αριστεροί τέλος πάντων και φοβήθηκαν μην τα ακούσουν από τα ξαδελφάκια τους- τον ΣΥΡΙΖΑ ντε- που τους τα λέει κάθε τόσο για τις ιδεολογικές παρεκκλίσεις τους. Αλλά εδώ έκοψαν μισθούς και συντάξεις σ' αυτό κόλλησαν;
Οπότε άρχισαν να μου μπαίνουν πιο καταχθόνιες σκέψεις. Πώς το λένε: Καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά τελευταίος στην πόλη. Εχει γούστο -μπορεί να σκέφτηκαν- να πετύχει ο διάλογος, να συμφωνήσουμε σε καμιά συνεργασία και μετά να πρέπει να μοιραστούμε τις καρέκλες.
Για να μην πούμε και το χειρότερο: Σκέψου να προτείνουν εκλογική συνεργασία με κάποιον νέο πολιτικό για αρχηγό -ανανέωση γαρ- και να μπλέξουμε. Είδαν και τα σχετικά δημοσιεύματα με σκέψεις για ονόματα κι όπου φύγει φύγει.
Έφυγαν για πάντα; Ο χρόνος θα δείξει. Το βέβαιο είναι ότι όσο τα κατεστημένα κόμματα δεν παίρνουν σοβαρές πρωτοβουλίες, τόσο θα μεγαλώνει το κενό. Οι δημοσκοπήσεις δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας. Αν δεν γίνει κάτι, ο χώρος μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να εξαερωθεί στις προσεχείς εκλογές.
Μπορούν οι κινήσεις που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται -Λοβέρδος, Μόσιαλος, Φλωρίδης και έπεται συνέχεια- να καλύψουν αυτό το κενό; Δύσκολα. Μπορούν, ωστόσο, να αποτελέσουν τον καταλύτη ανακατατάξεων.
Το μείζον είναι να μη χάσουν τον βασικό στόχο. Ο οποίος δεν μπορεί να είναι άλλος από την υπέρβαση των διαφορών που υπάρχουν και τη σύμπλευση σε μια μεταρρυθμιστική πλατφόρμα. Αν αρχίσουν να πρυτανεύουν προσωπικές φιλοδοξίες και μικροπολιτικές σκοπιμότητες, την κατάληξη τη γνωρίζουμε από τώρα: μια καινούργια εκδοχή της προδικτατορικής Ενωσης Κέντρου.
Είναι όμως δυνατό να επιτευχθεί αυτή η ενότητα; Και πολύ περισσότερο μπορεί να επιτευχθεί πριν από τις προσεχείς εκλογές - όποτε και αν τελικά γίνουν; Θα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Οχι μόνο γιατί έχουν ήδη βγει στον αφρό τα προσωπικά. Αλλά και γιατί αυτήν τη στιγμή η Κεντροαριστερά δεν έχει πολιτική ατζέντα. Εμφανίζεται μάλλον συρόμενη να υπερασπίζεται πολιτικές που δεν πιστεύει με μόνιμη επωδό τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ.
Έτσι είναι. Αλλά φυσικά δεν αρκεί. Πώς μπορεί το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ ή όποιος άλλος να αποκτήσει πραγματικά μαζικό ακροατήριο, ιδιαίτερα στις λαϊκές γειτονιές που δοκιμάζονται από τη λιτότητα; Πώς μπορεί να αντιπαρατεθεί στη δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ; Πώς θα ξεπεράσει τον θυμό των προοδευτικών ψηφοφόρων που τους έχουν γυρίσει την πλάτη;
Όποιος πει ότι έχει τις απαντήσεις κοροϊδεύει τους πολίτες. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει ότι χωρίς αυτές τις απαντήσεις η εκλογική ήττα είναι δεδομένη, κοροϊδεύει τον εαυτό του.

ΕΘΝΟΣ 21/12/12