ΑΠΟ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΣΕ ΔΙΑΓΡΑΦΗ

Οταν ο κ. Β. Βενιζέλος έχασε την εσωκομματική αναμέτρηση του 2007, είχε εκδηλώσει την πρόθεση να προχωρήσει στη δημιουργία μιας ανεξάρτητης πολιτικής κίνησης. Υποχώρησε μόνο μετά την απειλή της διαγραφής. Σήμερα, ωστόσο, που προχωρά σε ανάλογη πρωτοβουλία ο κ. Α. Λοβέρδος, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υιοθετεί την αντίθετη ακριβώς στάση και προχωρά αυτός πια στη διαγραφή του βουλευτή του. Παράξενα πράγματα.
Εντάξει, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η ηγεσία του κ. Βενιζέλου στο ΠΑΣΟΚ αμφισβητείται - και ο κ. Α. Λοβέρδος είναι κατεξοχήν από αυτούς που τον αμφισβητούν. Και δεν ανακοίνωσε τάση μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αλλά έναν φορέα που μπορεί να οδηγήσει και σε νέο κόμμα. Είναι, όμως, μεγάλο λάθος να πιστεύουν ορισμένοι ότι με διοικητικά μέτρα θα αντιμετωπιστεί η κρίση. Κινδυνεύει να συμβεί και το αντίθετο.
Στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, αλλά και γενικότερα στον χώρο της κεντροαριστεράς επικρατούν έντονος προβληματισμός και κινητικότητα. Κι αυτό βέβαια οφείλεται στην κρίση αντιπροσώπευσης, στη διαπίστωση ότι κανείς από τους υπάρχοντες φορείς δεν μπορεί να αποτελέσει από μόνος του τη λύση για το μέλλον.
Όλοι, ωστόσο, συμφωνούν σε δύο βασικές επιλογές. Η πρώτη είναι η ανάγκη να μην μπει σε κίνδυνο η επιβίωση της κυβέρνησης. Οχι για να παραμείνει πρωθυπουργός ο Σαμαράς ούτε για να μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά γιατί η υπόθεση της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ εξαρτάται σε καθοριστικό βαθμό από το κατά πόσο θα καταφέρουμε να υλοποιήσουμε τις μεταρρυθμίσεις, να σταματήσουμε την ύφεση και να δημιουργήσουμε πρωτογενή πλεονάσματα. Νέες εκλογές σήμερα θα ισοδυναμούσαν με αυτοκτονία.
Αν για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ένα τέτοιο ρίσκο αξίζει τον κόπο, για τις δυνάμεις που κινούνται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, αποτελεί -για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο της μόδας- την πραγματική κόκκινη γραμμή. Γιατί η Ευρώπη αποτελεί μια στρατηγική επιλογή όχι μόνο γεωπολιτικά, αλλά και για τη φυσιογνωμία και τους θεσμούς της κοινωνίας που προασπίζονται.
Με αυτήΝ ακριβώς την έννοια, άλλωστε, οι κεντροαριστερές δυνάμεις στηρίζουν τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο και αποδέχεται σαν αναγκαίο κακό τη λιτότητα.
Η δεύτερη επιλογή στην οποία επίσης όλοι συμφωνούν είναι η ανάγκη της συμπόρευσης. Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία στην πρόσφατη εκδήλωση για την κεντροαριστερά, που τονίστηκε από όλους τους ομιλητές, ήταν ακριβώς αυτό. Και η ανάγκη συμπόρευσης προκύπτει όχι μόνο ωφελιμιστικά -να αθροιστούν οι δυνάμεις-, αλλά και από την κατανόηση πως είναι αναγκαίο να σχηματιστεί ένα ευρύ μεταρρυθμιστικό μέτωπο αν είναι να παραμείνουμε χώρα της Ευρωζώνης.
Μπορεί να ακούγεται παράδοξο, αλλά οι διαφωνίες που εκδηλώθηκαν το Σαββατοκύριακο μέσα στον ενιαίο πια ΣΥΡΙΖΑ για το ευρώ και τις συμμαχίες είναι πολύ μεγαλύτερες και πολύ πιο ουσιαστικές από τις διαφορές μέσα στον διάσπαρτο χώρο της κεντροαριστεράς.
Η συμπόρευση, βέβαια, δεν υπηρετείται με λόγια αλλά με πράξεις. Και είναι σίγουρο ότι στο επόμενο διάστημα η τάση για νέες πρωτοβουλίες και νέες κινήσεις θα ενταθούν. Ορισμένοι -ήδη το έκανε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ- θα τις αντιμετωπίσουν σαν προσωπικά μαγαζάκια, οχήματα για την ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών. Ετσι θα είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.
Αν καταφέρουν, ωστόσο, να αποτελέσουν τη θρυαλλίδα για να ξεκινήσουν ουσιαστικές συζητήσεις ανασυγκρότησης του χώρου -αυτό που αρνούνται, δηλαδή, να κάνουν σήμερα το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ-, τότε θα έχουν προσφέρει πολύτιμη υπηρεσία!

ΕΘΝΟΣ 4/12/12