ΝΔ ΚΑΙ ΣΥΡΙΖΑ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΩΣΗ

Ηταν άραγε μια συνειδητή πολιτική επιλογή ή απλώς μια ακόμα γκάφα των κομματικών φωστήρων της Ρηγίλλης; Ο λόγος φυσικά για την «εμφυλιοπολεμική» ανακοίνωση της ΝΔ περί κουκουλοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν έτοιμοι, υποτίθεται, να κάψουν και πάλι την Αθήνα. Το ερώτημα δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ετσι ή αλλιώς η αξιωματική αντιπολίτευση πήρε το μήνυμα, αποχώρησε από τη Βουλή και επιτέθηκε στη ΝΔ κατηγορώντας την περίπου -για να χρησιμοποιήσουμε τη φράση του κ. Τσίπρα- ότι θέλει να γυρίσει τη χώρα στο 1949. Το σκηνικό της έντασης στήθηκε στο άψε-σβήσε.
Δεν είναι αμέτοχος του εγκλήματος βέβαια και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ανακοίνωση της Νεολαίας του καλούσε τους πολίτες να ανατρέψουν την κυβέρνηση βγαίνοντας στους δρόμους. Οχι ακριβώς 1949, αλλά ούτε και σεβασμός στη δημοκρατική νομιμότητα.
Αλλωστε στην κομματική εφημερίδα η πόλωση καλλιεργείται συστηματικά. Πού αλλού μπορεί κανείς να διαβάσει για τη «συμμορία» που κυβερνά τη χώρα; Και ποιος άλλος αρχηγός έχει πει, αν σας αρέσει, αν όχι να φύγετε από τη χώρα!
Η αλήθεια είναι ότι η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ βολεύονται μια χαρά με την πόλωση. Η ΝΔ σε αυτήν τη φάση θέλει να πάρει ό,τι μπορεί από τη διευρυμένη δεξαμενή ψήφων της ακροδεξιάς, ελπίζοντας ότι στις εκλογές θα κερδίσει και κεντρώες ψήφους εμφανιζόμενη ως η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Οσο για την αξιωματική αντιπολίτευση, οι όποιες πιθανότητες επιτυχίας της στηρίζονται στην περιθωριοποίηση του ενδιάμεσου χώρου. Ταυτόχρονα βέβαια το κλίμα πόλωσης της επιτρέπει να κουκουλώσει το χάσμα που υπάρχει στο εσωτερικό της σχετικά με το ευρώ και την ευρωπαϊκή προοπτική.
Με αυτή την έννοια, τόσο για τη Δεξιά όσο και για την Αριστερά η πόλωση μοιάζει να αποτελεί μια στρατηγική επιλογή. Και το πραγματικό ερώτημα είναι αν αυτό το δίλημμα είναι το δίλημμα που μας αξίζει, το δίλημμα που αξίζει στην ελληνική κοινωνία.
Σε ολόκληρη την Ευρώπη η μεταπολεμική ευημερία στηρίχθηκε σε έναν συμβιβασμό στο Κέντρο. Και παρά τα προβλήματα και τις νεοφιλελεύθερες ακρότητες των τελευταίων δεκαετιών, το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο παραμένει η καλύτερη ελπίδα, κυρίως για τον κόσμο της εργασίας. Στις συνθήκες κρίσης βέβαια που περνά τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα, αυτά ίσως να ακούγονται ως κούφια λόγια. Με τα εισοδήματα σε κατάρρευση και την κοινωνία πέρα από τα όρια της αντοχής της, οι διαφορές ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ γίνονται δυσδιάκριτες. Κινδυνεύουμε έτσι να οδηγηθούμε σε λάθος επιλογές, ανάμεσα σε μια σκληρή εκδοχή της αυθαιρεσίας των ισχυρών και σε μια μοναχική αναζήτηση ενός χαμένου κρατικιστικού παραδείσου.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων που θα επιτρέψουν τη συνύπαρξη αγοράς και κοινωνικού κράτους στο πλαίσιο της Ευρωζώνης είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική. Και το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα όχι μόνο για την προοδευτική παράταξη αλλά και για τη χώρα είναι η κρίση εκπροσώπησης του ενδιάμεσου χώρου.
Μια κρίση σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη, καθώς στο επίκεντρο δεν βρίσκονται τόσο ζητήματα πολιτικής όσο το μείζον ζήτημα της αξιοπιστίας. Το ΠΑΣΟΚ πληρώνει το κόστος που ανέλαβε για να ξεπεραστεί το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας, πληρώνει ακόμα περισσότερο όμως τα δικά του λάθη και κυρίως την απόσταση λόγων και έργων.
Αυτό είναι δυστύχημα, γιατί συχνά ο διάλογος στην Κεντροαριστερά παίρνει προσωπικό χαρακτήρα. Για να ξεπεραστούν τα προβλήματα όλοι θα πρέπει να κάνουν την προσωπική τους υπέρβαση. Κι έχει αποδειχθεί ότι είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο!

ΕΘΝΟΣ 10/12/12