Κεντροαριστερά των γκάλοπ

Mερικές φορές ορισμένες πράξεις γίνονται για να γίνουν ανεξαρτήτως του αποτελέσματός τους. Τον τελευταίο καιρό, για παράδειγμα, αποκόμιζε κανείς την εντύπωση, μεταφορικώς βέβαια, ότι αν έπιανες τον κ. Βαγγέλη Βενιζέλο ή τον κ. Φώτη Κουβέλη από τη μύτη, θα έσκαγαν. Με αυτήν την έννοια, η στάση τους στο θέμα του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, παρά το ενδοκυβερνητικό πρόβλημα που δημιούργησαν, ήταν αναπόφευκτη.
Μπορείτε να το επιβεβαιώσετε συνομιλώντας με στελέχη των δύο κομμάτων. «Ηταν μια εκτόνωση» είναι μια χαρακτηριστική φράση, η οποία συνοδεύεται και από μια εμφανή ικανοποίηση, ιδίως από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, για το ότι επιτέλους πάτησαν πόδι και κατέγραψαν την ξεχωριστή τους θέση. Εκτόνωση σε βάρος τίνος όμως;
Το προφανές ερώτημα είναι τι πρόκειται να ακολουθήσει και αν οι τριβές με τη Νέα Δημοκρατία θα κλιμακωθούν. Λογικά όχι. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ γνωρίζουν ότι αν διαλυθεί η συγκυβέρνηση δεν θα έχουν την παραμικρή τύχη στις εκλογές. Γιατί τότε τι θα προτείνουν; «Ψηφίστε μας για να αποκτήσουμε αυτοδυναμία»; Θα στείλουν όλες τις φιλοευρωπαϊκές ψήφους στον Σαμαρά.
Οπως όμως έχει επισημάνει ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος, στην πολιτική δεν κρίνονται όλα με τη λογική. Κι άλλωστε πώς προκύπτει το συμφέρον ενός κόμματος; Αν φανεί ότι από τη συμμαχία με τη ΝΔ τα δύο κόμματα εξαφανίζονται εκλογικά, γιατί να τη συνεχίσουν;
Δυστυχώς, βάζοντας αυτήν τη διάσταση στο πώς αποφασίζουν την πολιτική τους -τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων δηλαδή-, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ κινδυνεύουν να βρεθούν αιχμάλωτα των επιλογών τους.
Γιατί αν φανεί πως δεν ανακάμπτουν στα γκάλοπ, τότε είναι βέβαιο ότι οι φωνές για ακόμα μεγαλύτερες αποστάσεις από την κυβέρνηση θα ενταθούν. Παραδόξως το ίδιο θα συμβεί και αν φανεί ότι ξεχωριστή κατάθεση νομοσχεδίου βελτιώνει τις επιδόσεις τους μια και θα θεωρήσουν ότι η τακτική τους αποδίδει.
Και λοιπόν; - μπορεί να αντιτείνει κανείς. Γιατί όχι; Ενα πρόβλημα είναι ότι μια τέτοια τακτική «λελογισμένων αποστάσεων» μπορεί με τον χρόνο να αποκτήσει τη δική της δυναμική και να ξεφύγει από τα όρια. Οποιος είδε για παράδειγμα τον κ. Κουβέλη στην τηλεόραση, στις δηλώσεις που έκανε αμέσως μόλις βγήκε από τη σύσκεψη στο Μαξίμου που κατέληξε σε αδιέξοδο, μπορούσε εύκολα να καταλάβει την ένταση που μετά βίας έκρυβε.
Την επόμενη ημέρα τράβηξε κι άλλο το σκοινί: αρνήθηκε να παραστεί στο γεύμα με τον πρόεδρο του Eurogroup κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ στο οποίο τον είχε προσκαλέσει ο κ. Σαμαράς. Η ενέργειά του είναι δύσκολα ερμηνεύσιμη. Ο κ. Ντάισελμπλουμ δεν είναι η τρόικα - αντιθέτως, εκπροσωπεί την Ευρωζώνη. Με την απουσία του, λοιπόν, ο κ. Κουβέλης ήθελε να δείξει τι; Oτι δεν φέρει ευθύνη για τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης; Μα αν το πιστεύει, ιδού η ευκαιρία να πει και να ακούσει τις απόψεις των εταίρων διά ζώσης. Και «δεν τα κάνετε καλά» και «καθαρά χέρια» δεν πάει. Εκτός κι αν απλώς κράταγε μούτρα. Αβυσσος η ψυχή της ΔΗΜΑΡ.
Ο κ. Βενιζέλος απέφυγε τέτοιες ακρότητες. Αισθάνθηκε και αυτός την ανάγκη, ωστόσο, να επαναλάβει ότι με τη ΝΔ το ΠΑΣΟΚ το χωρίζουν «πολλά πράγματα», συνεργάζεται ωστόσο μαζί της για λόγους εθνικού συμφέροντος. Εως έναν βαθμό αυτονόητο. Μόνο που όσο το βάρος θα πέφτει στο «μας χωρίζουν πολλά πράγματα», τόσο λιγότερο θα είναι κατανοητή η συνεργασία και τόσο περισσότερο θα εκχωρούν την κυβέρνηση στον κ. Σαμαρά. Κι αυτό δεν θα τους το δείξουν οι δημοσκοπήσεις.

ΕΘΝΟΣ 4/6/13