Επανεκκίνηση ή μιζέρια;

Δεν είναι απολύτως σαφές ότι αποφύγαμε τον σκόπελο. Σίγουρα η συνάντηση των τριών αρχηγών δεν κατέληξε σε αδιέξοδο. Κι αυτό δημιουργεί βάσιμες ελπίδες, με τη βοήθεια και του ΣτΕ, ότι τελικά θα βρεθεί λύση χωρίς να οδηγηθούμε σε καταστροφικές για τη δεδομένη συγκυρία εκλογές. Ακόμα καλύτερα με το να μπουν τα ζητήματα λειτουργίας της κυβέρνησης στο τραπέζι μπορεί να οδηγηθούμε σε ένα πιο αποτελεσματικό και λειτουργικό σχήμα. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Γιατί ένας μίζερος συμβιβασμός θα έχει ημερομηνία λήξης. Το ζητούμενο είναι μια δυναμική επανεκκίνηση. Και βέβαια οι τρεις αρχηγοί να μάθουν από τα λάθη τους για να μην τα επαναλάβουν.
Πρώτο λάθος να πάψουν να γίνονται αιχμάλωτοι της ρητορείας τους. Κι αυτό είχε αρχίσει να διαφαίνεται καιρό τώρα κυρίως από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Προσπαθούσαν αγωνιωδώς να κάνουν διακριτή την παρουσία τους τραβώντας κόκκινες γραμμές και θέτοντας όρους και το μόνο που πετύχαιναν είναι να δυσκολεύουν τη ζωή τόσο της κυβέρνησης όσο και τη δική τους.
Αυτή τη φορά ο πρώτος που έπεσε στην παγίδα ήταν ο κ. Αντώνης Σαμαράς. Eκανε μια αλαζονική και επιπόλαιη κίνηση - αντιπερισπασμό στην αποτυχία της Gazprom χωρίς να υπολογίσει τις παρενέργειες. Ακόμα χειρότερα, την παρουσίασε ως τη λυδία λίθο των μεταρρυθμίσεων, με αποτέλεσμα κάθε συμβιβασμός να φαίνεται σαν ταπεινωτική υποχώρηση... Τον ακολούθησαν με ενθουσιασμό οι δύο εταίροι. Είναι ενδεικτικό ότι το βράδυ της Τρίτης στελέχη των δύο κομμάτων υποστήριζαν ότι το πρόβλημα που δημιουργήθηκε δεν ήταν τέτοιο που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πτώση της κυβέρνησης. Την επόμενη ημέρα άλλωστε αναζητούσαν συμβιβαστική λύση με το προσωρινό άνοιγμα της ΕΡΤ.
Δύο ημέρες αργότερα η στάση τους άλλαξε άρδην, έφτασαν μάλιστα να λένε πως δεν κάνουν πίσω ακόμα κι αν αυτό σημαίνει εκλογές. Είναι προφανές ότι είχαν υποκύψει στην πλειοδοσία της αδιαλλαξίας.
Το δεύτερο μεγάλο λάθος ήταν η στρεβλή αντίληψη που έχουν οι εταίροι για το πώς λειτουργεί μια κυβέρνηση συνεργασίας. Κατ' επανάληψη, για παράδειγμα, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αμφισβήτησαν πρωτοβουλίες του πρωθυπουργού υποστηρίζοντας ότι δεν μπορεί να αποφασίζει μόνος του. Οσο σωστό όμως είναι ότι πρέπει να υπάρχει ένα πλαίσιο αλληλοσυνεννόησης άλλο τόσο σωστό είναι ότι μια κυβέρνηση δεν μπορεί να λειτουργήσει αν κάθε της απόφαση αποτελεί προϊόν διαπραγμάτευσης. Πόσω μάλλον όταν το ζητούμενο είναι η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα.
Με άλλα λόγια σε μια κυβέρνηση συνεργασίας υπάρχει ένα γενικό πλαίσιο, συμφωνούνται ίσως ορισμένοι συγκεκριμένοι στόχοι και από εκεί και πέρα λειτουργεί αυτόνομα και ελέγχεται από τη Βουλή.
Αυτό μας οδηγεί στο τρίτο λάθος, στην παντελή απουσία δηλαδή πολιτικών προτάσεων πέραν του Μνημονίου. Τι θα μπορούσε να είναι αυτές; Να επέμεναν, για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ να βγει ένα κονδύλι 2 δισεκατομμυρίων ώστε να αντιμετωπιστεί το μέγα σκάνδαλο της εποχής μας: η εγκατάλειψη της συντριπτικής πλειονότητας των ανέργων χωρίς την παραμικρή βοήθεια.
Πώς θα βρισκόταν το κονδύλι αυτό; Θα ήταν δουλειά του κ. Στουρνάρα, ο οποίος και θα είχε την ευθύνη να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις και τις μεταρρυθμίσεις του Μνημονίου. Θα έβαζαν έτσι τη σφραγίδα τους στο κυβερνητικό έργο χωρίς να παρακωλύουν τη λειτουργία της κυβέρνησης.
Αντ' αυτού υπέγραψαν ένα εξωπραγματικό πλαίσιο συνεργασίας, ένα είδος προοδευτικού φερετζέ, το οποίο μετέτρεψαν σε «κουρελόχαρτο» την επομένη. Και περίμεναν ότι σε κάθε δύσκολη κυβερνητική απόφαση θα μπαίνει και ολίγος αριστερός μαϊντανός για να είναι όλοι ικανοποιημένοι. Ε, λοιπόν, έτσι δεν κυβερνιέται μια χώρα!

ΕΘΝΟΣ 18/6/13