Πληρώνουμε τα δικά μας λάθη και όχι της τρόικας

Σε μια χολιγουντιανή ταινία, ο προτελευταίος μαθητής της Σχολής Ευελπίδων παρακαλεί τον χειρότερο μαθητή της τάξης να μην παραιτηθεί και να συνεχίσει τις σπουδές του. Οταν αυτός τον ρωτά γιατί, του απαντά: «Είσαι το Μισισίπι μου», η τελευταία Πολιτεία των ΗΠΑ, εννοώντας βέβαια ότι ήταν η μοναδική του ελπίδα για να μην αποφοιτήσει τελευταίος στη χρονιά. Αν ο πρώτος τα έχει όλα βλέπετε, ο τελευταίος τα χάνει όλα. Κι αν πήγαμε να το ξεχάσουμε, μας το θύμισε για μία ακόμα φορά η νέα έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Δεν περιέχει βέβαια πολλά καινούργια πράγματα. Τα περισσότερα, τη βαρύτερη λιτότητα δηλαδή, τους λάθος πολλαπλασιαστές και το κούρεμα που δεν έγινε από την αρχή, τα γνωρίζαμε. Αυτό που βγαίνει πολύ πιο καθαρά είναι οι εσωτερικές διαφωνίες μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαίων για την αξιοπιστία του πρώτου πακέτου διάσωσης και την ορθότητα της συνταγής. Γράψε εκείνο, σβήσε το άλλο, πειραματίστηκαν στου κασίδη το κεφάλι. Αυτά παθαίνει ο τελευταίος της τάξης.
Κι εμείς χαμπάρι. Γιατί, όπως λέει η έκθεση, ήταν επιτυχία της τρόικας το ότι έλυναν τις διαφωνίες μεταξύ τους και παρουσίαζαν ενιαία στάση απέναντι στην Ελλάδα. Να το ομολογήσουμε, στις διαπραγματεύσεις μάς έβαζαν στο τσεπάκι - αλλά βέβαια είχαν και το χρήμα. Εμάς πάλι μας τελείωνε.
Το αστείο είναι ότι σε αυτήν την υπόθεση για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι οι «καλοί» ήταν του ΔΝΤ και οι «κακοί» οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι επέμεναν στην «τιμωρία» της Ελλάδας και σε σκληρές θυσίες προκειμένου να μη βάλουν περισσότερα χρήματα. Περισσότερα από τα 110 δισεκατομμύρια βέβαια, δηλαδή το μεγαλύτερο πακέτο διάσωσης στην Ιστορία.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν ορισμένα πράγματα που ΔΕΝ λέει η έκθεση - όσο και αν θα το ήθελαν ορισμένοι, διαβάζοντας επιλεκτικά ό,τι νομίζουν ότι τους δικαιώνει. Για παράδειγμα δεν λέει ότι ήταν λάθος η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης και των διαρθρωτικών αλλαγών. Αντιθέτως επιμένει πως δεν υπήρχε και δεν υπάρχει άλλος δρόμος, προσθέτοντας ότι η ύφεση, αν και όχι ίσως στον ίδιο βαθμό, ήταν αναπόφευκτη.
Ακόμη περισσότερο η έκθεση δεν αθωώνει την Ελλάδα. Καταλογίζει βαριές ευθύνες στην τότε κυβέρνηση που ποτέ δεν απέκτησε την «ιδιοκτησία» του προγράμματος και δεν προχώρησε με την απαιτούμενη ταχύτητα σε αλλαγές που θα βελτίωναν την παραγωγικότητα. Ετσι το βάρος έπεσε στις περικοπές των μισθών. Εξίσου βαριές ευθύνες όμως καταλογίζει η έκθεση συνολικά στο πολιτικό σύστημα που, αντί να επιδείξει υπευθυνότητα και να πετύχει ένα ανεκτό επίπεδο συναίνεσης, συνέβαλε στην αστάθεια και την αβεβαιότητα που αποτέλεσαν καθοριστικό παράγοντα για τη φυγή των καταθέσεων. Μετά μας έφταιγαν οι πολλαπλασιαστές...
Κι ένα τελευταίο που λέει η έκθεση, το οποίο ωστόσο πέρασε απαρατήρητο. Η Ελλάδα ήταν η πιο ευνοημένη χώρα από την ένταξή της στην Ευρωζώνη. Μετά το 2000, μόνο από τη μείωση των επιτοκίων, εξοικονομούσαμε από τον προϋπολογισμό 5% του ΑΕΠ ετησίως. Πάνω από 10 δισεκατομμύρια δηλαδή. Φαντάζεστε να τα είχαμε αξιοποιήσει αντί να τα κάνουμε χρέος. Αυτό είναι το πραγματικό έγκλημα. Και κάποιοι νομίζουν ότι μπορούμε να το επαναλάβουμε!

ΕΘΝΟΣ 9/6/13