Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Ο... Αλέξης έδειξε τον δρόμο!



Αυτή η τρελή περιπέτεια των πρόωρων εκλογών τελείωσε ή θα έπρεπε να είχε τελειώσει τη Δευτέρα το βράδυ. Οχι στο Μαξίμου, αλλά στην πλατεία Συντάγματος, εκεί που οργάνωσε τη συγκέντρωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο καθένας μπορεί να έχει άποψη για το αν ήταν μικρή ή μεγάλη. Ενα σίγουρα δεν ήταν: η συγκέντρωση που θα οδηγούσε στην ανατροπή της κυβέρνησης. Στο κάλεσμα του κ. Α. Τσίπρα -απόψε τελειώσατε, κ. Σαμαρά- ούτε τα κομματικά μέλη καλά καλά δεν ανταποκρίθηκαν.
Ο προφανής λόγος είναι ότι μια μειοψηφία μόνο του ελληνικού λαού επιθυμεί τις πρόωρες εκλογές. Κι όλοι καταλαβαίνουν ότι οι κίνδυνοι για τη χώρα από την προσφυγή στις κάλπες είναι μεγάλοι. Ενδεχομένως όμως να υπάρχει και κάτι παραπάνω.
Στο κάτω κάτω οι ίδιοι κίνδυνοι υπήρχαν και πέρυσι, αυτό όμως δεν εμπόδισε την Αθήνα να δίνει την εικόνα πολιορκημένης πόλης την ημέρα που μπήκε σε ψηφοφορία το «δεύτερο» Μνημόνιο.
Από τότε βέβαια έχουν μεσολαβήσει πολλά. Κορυφαίο ίσως η προσφυγή της Κύπρου και η χρεοκοπία του «αδελφού» ΑΚΕΛ που βοήθησε ασφαλώς πολλούς να κατανοήσουν την πραγματικότητα της κρίσης και την ανεδαφικότητα της φιλολογίας για λύσεις ερήμην της Ευρωζώνης. Οσο για τα αδελφά κόμματα του εξωτερικού, στη Βενεζουέλα πια στήνονται με τις ώρες σε ουρές στα σούπερ μάρκετ για τα πιο στοιχειώδη αγαθά.
Βοήθησε όμως και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, που επιμένει σε έναν πολιτικό λόγο κενό περιεχομένου. Πολλοί υποστήριξαν ότι ο κ. Τσίπρας τη Δευτέρα προσπάθησε να μιμηθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου. Στην πραγματικότητα η ομιλία του ήταν μια αλληλουχία συνθημάτων. Κι όταν κάποια στιγμή φάνηκε να θέλει να περιορίσει τα «θα», είπε με περίσσευμα μετριοφροσύνης: «Μια υπόσχεση δίνουμε. Θα καταφέρουμε να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας». Ποιος Ανδρέας και ποιος Αλέξης - εδώ μιλάμε για Μεγαλέξανδρο!
Αυτός ο διαφαινόμενος ρεαλισμός ωστόσο είναι επικίνδυνος. Γιατί μπορεί να εκληφθεί από τους πολιτικούς ότι γυρνάμε στα ίδια. Μεγάλο λάθος - η οργή των πολιτών παραμένει αμείωτη. Και αν μη τι άλλο, η κυβερνητική φαρσοκωμωδία με την ΕΡΤ τη μεγάλωσε ακόμα περισσότερο.
Υπάρχουν, βλέπετε, δύο λογικές. Η κοινή λογική των πολιτών που λέει ότι για ένα τέτοιο θέμα όπως της τηλεόρασης δεν μπορεί να συζητούνται καν οι εκλογές, ιδίως όταν έχουν ψηφιστεί πολύ σκληρότερα κι όταν διακυβεύονται τόσο πολύ σοβαρότερα.
Και η λογική της πολιτικής όπου το εθνικό υποτάσσεται στο κομματικό και το κομματικό στο προσωπικό. Οι πολιτικοί αρχηγοί φλέρταραν πολύ με τη δεύτερη και είναι βέβαιο ότι οι πολίτες δεν θα το ξεχάσουν εύκολα. Βγαίνουν όλοι τους χαμένοι.
Ακόμα χειρότερα, δεν έχουν καταφέρει να διαμορφώσουν έναν πολιτικό λόγο που να εμπνέει και να λειτουργεί θετικά. Ακόμα και οι μεταρρυθμίσεις παρουσιάζονται περίπου ως τιμωρία προς την κοινωνία, η αναγκαία μετάνοια εις άφεσιν αμαρτιών. Κλασικό παράδειγμα η ΕΡΤ, όπου η αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης παρουσιάστηκε σαν απάντηση στα σκάνδαλα - για τα οποία όμως το κύριο βάρος το φέρουν οι πολιτικοί, οι διοικήσεις, οι συνδικαλιστές, όχι οι εργαζόμενοι. Η θετική πλευρά, μια δημόσια τηλεόραση αντάξια της αποστολής της, απλώς αγνοήθηκε, προφανώς γιατί δεν υπήρχε.
Η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος είναι κρίσιμη για την ανάκαμψη της οικονομίας. Πριν από αυτό ωστόσο και μαζί με τις περικοπές, θα θέλαμε να δούμε και μια αλλαγή στη λειτουργία του κράτους, κατάργηση της γραφειοκρατίας, υπεράσπιση της αξιοκρατίας, ισονομία και έναντι των ισχυρών. Ποιος ξέρει, μπορεί έτσι και η κυβέρνηση μετά την κρίση να ξαναβρεί τον βηματισμό της!

ΕΘΝΟΣ 20/6/13

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου