Η ζούγκλα του Σαλπιγγίδη

Ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης έχω την εντύπωση ότι δεν είναι ο κλασικός τύπος του επαγγελματία ποδοσφαιριστή - είναι ποδοσφαιριστής με συναίσθημα. Oταν πήρε μεταγραφή στον Παναθηναϊκό, το έκανε, όπως είχε πει, με φανερή στενοχώρια και για να βοηθήσει τον ΠΑΟΚ που είχε τότε ανάγκη τα χρήματα. Κι όταν τελείωσε τη «θητεία» του στην Αθήνα, επέστρεψε στην ομάδα της καρδιάς του χωρίς να αναζητήσει το υψηλότερο συμβόλαιο. Ισως γι' αυτό να με εντυπωσίασε περισσότερο και το ξέσπασμά του μετά το τέλος του πρωταθλήματος, την περασμένη Κυριακή.
Δεν μάσησε τα λόγια του, ούτε καλόπιασε τους «φιλάθλους» - τρομάρα τους. Μίλησε για «ζούγκλα», για απουσία ποδοσφαιρικής παιδείας, για φοβισμένους ποδοσφαιριστές που τους σπάνε τα αυτοκίνητα και δεν μπορούν να γυρίσουν στο σπίτι τους και για τη νοοτροπία των οπαδών, που δεν έχουν υπομονή και νομίζουν ότι οι ομάδες χτίζονται μόνο με χρήματα.
Δεν είναι μόνος του φυσικά. Σχεδόν όλοι οι Ελληνες παίχτες στο ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ που φεύγουν στο εξωτερικό μιλούν ακριβώς γι' αυτό. Το ότι, δηλαδή, μπορούν να παίζουν χωρίς άγχος, ότι μετά την ήττα όχι μόνο δεν τους βρίζουν αλλά τους συμπαραστέκονται ακόμα και τους χειροκροτούν. Κι όχι μόνο στον ψυχρό Βορρά αλλά και στον Νότο, στην Ιταλία ή την Ισπανία.
Φταίει η παιδεία, ποδοσφαιρική ή άλλη; Δεν το νομίζω. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι τα συστήματα παιδείας, τουλάχιστον σε επίπεδο παροχής γνώσεων, είναι σημαντικά καλύτερα σε αυτές τις χώρες.
Το αντίθετο, οι επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών -για παράδειγμα στις ξένες γλώσσες- ήταν πολύ καλύτερες. Η Ισπανία, άλλωστε, βγήκε από μία δικτατορία που είχε κρατήσει την παιδεία στο σκοτάδι για δεκαετίες. Θα αντιτείνει, βέβαια, κάποιος ότι δεν μιλάμε για την παιδεία ως γνώση, αλλά για την παιδεία με την ευρύτερη έννοια. Αλλά ποια είναι αυτή;
Ας μην παρασυρόμαστε. Η βαρβαρότητα ενδημεί σε όλες τις κοινωνίες, δεν είναι δικό μας προνόμιο. Πουθενά, ωστόσο, δεν υπάρχει αυτή η τόσο διαδεδομένη περιφρόνηση των κανόνων - όχι μόνο των νόμων, αλλά και κάθε διαδικασίας που επιτρέπει την πολιτισμένη συνύπαρξη.
Με αυτήν την έννοια ο αθλητισμός προσφέρεται και ως παράδειγμα. Οχι μόνο γιατί δεν σχετίζεται με την κρίση - το γενικευμένο άλλοθι της εποχής μας. Αλλά και γιατί με τόσο καθαρό τρόπο προβάλλουμε τον κακό μας εαυτό που μπροστά σε ό,τι θεωρούμε ότι μας συμφέρει δεν αναγνωρίζει και δεν σέβεται καμιά αξία.
Στις ΗΠΑ τα πρωταθλήματα αυτορρυθμίζονται, γιατί ξέρουν ότι έτσι κερδίζουν όλοι. Στην Ελλάδα ούτε ως ανέκδοτο. Καλός πρόεδρος είναι αυτός που κερδίζει. Το «πώς» δεν έχει την παραμικρή σημασία. Και για την ομάδα ή τους παίχτες που χάνουν, ούτε πίστη, ούτε αλληλεγγύη, ούτε υπομονή, μόνο άγρια δικαιοσύνη του «Φαρ Γουέστ» όπως εύστοχα είπε ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης.
Μια κλειστή ανθρωποφαγική κοινωνία -μικρογραφία της άλλης-, όπου όλοι είναι αναλώσιμοι. Στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο Αλεξ Φέργκιουσον έκλεισε 27 χρόνια. Κι ας ξεκίνησε με αποτυχίες - στην τρίτη του χρονιά η ομάδα του τερμάτισε 11η! Στην Ελλάδα ούτε σαν όνειρο. Εδώ είμαστε σαν τα μικρά παιδιά, που μεταξύ των μπουκιών κλαίνε γιατί δεν αντέχουν να περιμένουν. Εδώ και τώρα θέλουμε την απόλαυση της ηδονής. Ποια μεγαλύτερη απόδειξη ανωριμότητας;
Ναι, ξέρω, φταίνε οι παράγοντες. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, οι φίλαθλοι δικαίως είναι καχύποπτοι, οι πρόεδροι συντηρούν τους οπαδικούς στρατούς. Λες και υπήρχε περίπτωση να επιβιώσει ένας άλλος τύπος παράγοντα μέσα σε μια τέτοια ζούγκλα!

ΕΘΝΟΣ 8/6/13