Δύο θυμωμένοι αρχηγοί

Από το προχθεσινό θρίλερ στο Μαξίμου μου έκανε τη μεγαλύτερη και τη χειρότερη εντύπωση το ύφος των αρχηγών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ στις δηλώσεις τους μετά τη συνάντηση. Οχι διάθεση συμβιβασμού δεν έδειχναν, αλλά αντιθέτως μόλις και μετά βίας έκρυβαν την οργή τους. Σαν να είχαν ανεβάσει αδρεναλίνη και έψαχναν ευκαιρία να ξεσπάσουν. Ηταν και οι δύο σε απόλυτη αναντιστοιχία με την αγωνία των πολιτών που δεν θέλουν εκλογές κι αναζητούσαν σημάδια εκτόνωσης και μετριοπάθειας.
Αντιθέτως, ήταν πολύ θετική η προσπάθεια του κ. Σαμαρά να αποφορτίσει το κλίμα υποβάλλοντας σειρά προτάσεων που έπαιρναν υπόψη τις ανησυχίες και την ενόχληση των άλλων δύο.
Ο κ. Σαμαράς βέβαια φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κρίση, ήταν αναγκαίο αυτός να πρέπει να πάρει και τις πρωτοβουλίες για το ξεπέρασμά της. Ο τρώσας και ιάσεται. Παραμένουν φυσικά σοβαρές διαφωνίες. Θα είναι ο απόλυτος εξευτελισμός ωστόσο του πολιτικού συστήματος να οδηγηθούμε σε εκλογές επειδή οι τρεις διαφωνούν στην ερμηνεία μιας δικαστικής απόφασης. Μπορούμε κατά συνέπεια να ελπίζουμε.
Η οργή των κ. Βενιζέλου και Κουβέλη ήταν ειλικρινής. Αισθάνθηκαν ότι τσαλακώνονται από τον κ. Σαμαρά. Ομως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι δύο αρχηγοί -και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν- είναι οι εσωκομματικές διαφωνίες σε συνδυασμό με τις δημοσκοπήσεις. «Αν δεν αντιδρούσαν έντονα μπορεί να έχαναν το κόμμα», είναι μια συνηθισμένη αντίδραση στενών συνεργατών τους. Και δεν απέχει (πολύ) από την αλήθεια. Γιατί βέβαια μιλάμε για την Κεντροαριστερά, αλλά για ποια ακριβώς Κεντροαριστερά;
Ο κ. Βενιζέλος, για παράδειγμα, ο οποίος έχει πολύ μικρή προσωπική βάση μέσα στο κόμμα, αναγκάστηκε από την πρώτη στιγμή να ρίξει γέφυρες προς την παλαιοκομματική πτέρυγα παρά το ότι ο ίδιος ως συγκρότηση αλλά και στην προσωπική του διαδρομή δεν έχει την παραμικρή σχέση μαζί τους.
Ολη η συζήτηση για τους «κηπουρούς» του Γιώργου Παπανδρέου μπορεί να αντιμετωπιστεί ως αντίδραση σε αποτυχημένες προσωπικές επιλογές του πρώην πρωθυπουργού. Μπορεί όμως να διαβαστεί και ως ενόχληση του παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ στην έξωθεν «εισβολή» νέων στελεχών. Σε τελευταία ανάλυση αν κάποιοι «κηπουροί» ήταν αποτυχημένοι, εξίσου αποτυχημένοι ή ανύπαρκτοι ήταν και πολλοί άλλοι υπουργοί.
Ο,τι κι αν συνέβη, το βέβαιο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ μιλάει όλο και λιγότερο για μεταρρυθμίσεις κι ένα κομμάτι του όχι μόνο θέλει να φύγει από την κυβέρνηση αλλά προοπτικά δεν θα απέκλειε μια συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η δήλωση του θεωρούμενου εκσυγχρονιστή Παρασκευά Αυγερινού ότι δεν νοείται «Ελιά» χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδεικτική. Στην ουσία πρόκειται για το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ΄80, αυτό που υπονόμευσε τη μεταρρύθμιση Γιαννίτση, το ΠΑΣΟΚ που δεν συμφιλιώθηκε, ούτε κατάλαβε τις νέες στρατηγικές προκλήσεις της χώρας.
Από διαφορετική διαδρομή έρχονται οι διαφωνούντες της ΔΗΜΑΡ. Γι΄ αυτούς το ΠΑΣΟΚ του '80 είναι ανάθεμα. Η ιδεολογική και η πολιτική τους συγκρότηση παραπέμπει ευθέως στην παραδοσιακή Αριστερά έστω και στην ανανεωτική της εκδοχή. Η ρήξη με τον ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά προέκυψε από δύο στοιχεία. Το πρώτο ήταν η ανοχή στη βία και το δεύτερο η αντιευρωπαϊκή του στροφή.
Κατά τα άλλα, για τα στελέχη αυτά η λογική των μεταρρυθμίσεων, της ενίσχυσης της αγοράς, των περισσότερων αποκρατικοποιήσεων και του περιορισμού του κράτους παραμένει απόλυτα ξένη. Κι όσο και αν διαφωνούν με τις ακρότητες του ΣΥΡΙΖΑ, εξίσου ή και περισσότερο ενοχλούνται από τη συνύπαρξη με τη Νέα Δημοκρατία. Αφορμή ψάχνουν για να φύγουν. Και η ΕΡΤ φάνηκε να τους τη δίνει!

ΕΘΝΟΣ 19/6/13