ΤΣΟΡΤΣΙΛ, ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΑΡ

Oύτε τέσσερις μήνες δεν έχουν περάσει από τον σχηματισμό της και η κυβέρνηση συνεργασίας παραπαίει. Και όπως συνήθως συμβαίνει στην πολιτική, κινδυνεύει να καταρρεύσει όχι γιατί τους εταίρους τούς χωρίζουν μεγάλες διαφορές, αλλά για τα μικρά, ενίοτε και τα ταπεινά.
Ο γραμματέας του Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο Τζοκ Κόλβιλ, στα απομνημονεύματά του, μεταφέρει τις εντυπώσεις του από τη συνάντηση του Αγγλου πρωθυπουργού με τους Ελληνες πολιτικούς αρχηγούς στην Αθήνα το 1944.
Νόμιζα ότι μεταφερθήκαμε σε έναν άλλο κόσμο, γράφει -και μεταφέρω το νόημα, όχι τα ακριβή λόγια- γεμάτο από λεβαντίνικες ίντριγκες και συνωμοσίες. Ο πόλεμος στην Ευρώπη συνεχιζόταν, αλλά αυτοί ήταν ανίκανοι να ξεπεράσουν τον στενό ορίζοντα του προσωπικού τους συμφέροντος, μπλεγμένοι σε έναν λαβύρινθο διαπραγματεύσεων χωρίς τέλος.
Δυστυχώς, την ίδια ακριβώς εντύπωση αποκομίζει σήμερα όποιος προσπαθήσει να καταλάβει τι ακριβώς χωρίζει τους κυβερνητικούς εταίρους. Αφορμή για τον τελευταίο γύρο των εχθροπραξιών η ανακοίνωση του πρωθυπουργού ότι οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα ολοκληρώθηκαν. Γιατί το έκανε; Γιατί μας αιφνιδίασε; Μήπως θέλει να πάμε σε εκλογές; Και πώς περιμένει να τον στηρίξουμε χωρίς να μας δώσει ένα αντάλλαγμα στα εργασιακά; Αυτές ήταν οι αντιδράσεις στελεχών της ΔΗΜΑΡ που, βέβαια, την ίδια στιγμή καταλαβαίνουν πολύ καλά το αδιέξοδο στο οποίο κινδυνεύουν να οδηγήσουν τη χώρα, αν φύγουν από την κυβέρνηση.
Ολα νόμιμα και δίκαια. Πώς μπορούν να συγκριθούν, όμως, με το πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα, την ύφεση δηλαδή και την εφιαλτική ανεργία; Και πόσο ακόμα θα καθυστερήσουμε με τις δικές μας παλινδρομήσεις την απελευθέρωση των 31,5 δισ., χωρίς τα οποία δεν θα υπάρχει η παραμικρή ελπίδα ανάκαμψης;
Αριστερή πολιτική σήμερα δεν είναι και δεν μπορεί να είναι να αναζητάς ένα φύλλο συκής. Ούτε να κρύβεσαι πίσω από μια προγραμματική συμφωνία, η οποία όλοι γνώριζαν ή όφειλαν να γνωρίζουν ότι στις σημερινές συνθήκες ήταν αδύνατον να υλοποιηθεί. Δυστυχώς, η ηγεσία της ανανεωτικής Αριστεράς μοιάζει ανίκανη να ξεπεράσει τα σύνδρομα της μεταπολίτευσης και αφήνει τη μικροπολιτική να ακυρώνει τις στρατηγικές επιλογές που υποτίθεται ότι η ίδια έχει κάνει. Παραδόξως, σε αυτήν τη δύσκολη συγκυρία ο πιο κρίσιμος και πιο σταθερός κρίκος για την επιβίωση της κυβέρνησης αναδεικνύεται ο κ. Eυ. Βενιζέλος.
Παραδόξως, γιατί πολιτικά ο ίδιος έχει πληγεί βαρύτατα από τη «λίστα Λαγκάρντ», αλλά και γιατί είναι αντιμέτωπος με μια Κοινοβουλευτική Ομάδα η οποία βρίσκεται προ πολλού σε βαθιά νευρική κρίση. Χωρίς σαφή στρατηγική, με συνεχείς παλινωδίες και αναδιπλώσεις, πιάνονται από τα μαλλιά τους για να διαφοροποιηθούν και να δώσουν ένα στίγμα που θα τους επιτρέψει να αντιμετωπίσουν τους ψηφοφόρους τους.
Κάπως έτσι μας προέκυψε και η Δωδώνη ως Ακρόπολη της Ηπείρου! Το προσωπικό εκλογικό συμφέρον, δηλαδή, υπεράνω της πολιτικής. Λες και όλοι αυτοί που σήμερα διαφοροποιούνται δεν ήξεραν ότι το ΠΑΣΟΚ είχε ψηφίσει ?κι οι πιο πολλοί είχαν ψηφίσει και οι ίδιοι- το δεύτερο Μνημόνιο που προέβλεπε ουσιαστικά όλα όσα σήμερα συζητάμε.
Πριν από 80 χρόνια ένας άλλος Βενιζέλος σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες ανέλαβε να φέρει σε πέρας τη συμφωνία της Λοζάνης, με την οποία η Ελλάδα ενταφίασε τη «μεγάλη ιδέα» και επέστρεψε εδάφη στην Τουρκία, ανοίγοντας τον δρόμο όμως για την ανασυγκρότηση της χώρας.
Τηρουμένων των αναλογιών, καλούμαστε σήμερα να προχωρήσουμε σε όμοια επώδυνες συμφωνίες. Οπως και τότε, έτσι και σήμερα αυτό επιτάσσει το εθνικό συμφέρον.

ΕΘΝΟΣ 2/11/12