ΤΟ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ!

Την περίοδο της χούντας, όταν επισκεπτόμασταν έναν δικό μας άνθρωπο στη φυλακή, το τάπερ με το σπιτικό φαγητό που του πηγαίναμε μία φορά την εβδομάδα είχε πάρει περίπου μυθικές διαστάσεις. Δεν ήταν το φαγητό αυτό καθαυτό όσο μια μορφή επικοινωνίας, μια απόδειξη για σένα ότι νοιάζεσαι για τον άνθρωπό σου και μια απόδειξη για εκείνον ότι δεν τον έχουν ξεχάσει. Μπορούσαμε να το συζητάμε ολόκληρη την εβδομάδα - τα σουτζουκάκια της γιαγιάς με αρκετό σκόρδο για να πέσει σε λήθαργο η μισή πτέρυγα του Κορυδαλλού και, βέβαια, το γλυκό να κολυμπά στο κονιάκ, η μικρή παράνομη απόλαυση για την οποία ρίσκαραν κάθε είδους πειθαρχικές ποινές.
Τα θυμήθηκα διαβάζοντας ένα εξαιρετικό σχόλιο της κ. Μαργαρίτας Κουλεντιανού για τις αλλαγές στον σωφρονιστικό κώδικα και την υποκριτική μας αντίδραση -και των μέσων ενημέρωσης- απέναντι στις «καταγγελίες» ότι ορισμένοι κρατούμενοι παραγγέλλουν «καπνιστό σολομό» από το σούπερ μάρκετ, όπως ρητά επιτρέπεται από τον ισχύοντα νόμο.
Αυτό που δεν επιτρέπεται από κανέναν νόμο και αποτελεί προσβολή για τον πολιτισμό μας είναι η σημερινή κατάσταση που επικρατεί στις φυλακές - αυτή που, όπως σημειώνει η κ. Κουλεντιανού, έκανε τον υπουργό να πει «ντρέπομαι, ντρέπομαι». Ανθρωποι στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, σε συνθήκες που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, χωρίς την παραμικρή μέριμνα για σωφρονισμό - πράγματα γνωστά, που όμως περισσότερο μας νοιάζει να τα ξεχάσουμε, παρά να τα αντιμετωπίσουμε.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι μόνες κινητοποιήσεις που γίνονται είναι για να μη χτιστούν νέες φυλακές ή να απομακρυνθούν οι υφιστάμενες από τις πόλεις. Να χάσουν, δηλαδή, οι κρατούμενοι, και μάλιστα οι πιο αδύναμοι, και την ελάχιστη υποστήριξη -ηθική κυρίως- από τους δικούς τους. Οπως οι παράνομοι μετανάστες ή οι Ρομά, έτσι κι αυτοί...
Την ώρα μάλιστα που πολλοί, δυσανάλογα πολλοί, κρατούνται χωρίς να έχουν δικαστεί. Δημοσιεύτηκε πρόσφατα ένα ρεπορτάζ για τους «VIP ενοίκους» του Κορυδαλλού κι ήταν εντυπωσιακό πως σχεδόν όλοι ήταν προφυλακισμένοι. Περιμένουν για μήνες έγκλειστοι την αργοκίνητη ελληνική Δικαιοσύνη.
Σε πολλές χώρες, κυρίως του Τρίτου Κόσμου, η προφυλάκιση είναι στην πραγματικότητα ένα κατασταλτικό μέτρο σε βάρος των αντιπάλων του καθεστώτος. Στην Ελλάδα έχει γίνει άλλοθι για την ατιμωρησία αλλά και ναρκωτικό για την ικανοποίηση μιας ιδιαίτερα εύφλεκτης κοινής γνώμης. Και, βέβαια, εφαρμόζεται επί δικαίους και αδίκους.
Και η διαφθορά; Τα κυκλώματα; Ενας από τους βασικούς λόγους που κάνουν αναγκαία τη μεταρρύθμιση είναι ακριβώς αυτός. Γιατί οι συνθήκες που επικρατούν σήμερα αποτελούν «θερμοκήπιο» διαφθοράς. Για τους μεν κρατούμενους, ζωτική ανάγκη, προκειμένου να βελτιώσουν τις συνθήκες κράτησής τους. Για τους δε φύλακες, πειρασμός αλλά και πίεση από ένα σύστημα που μόνο έτσι έχει μάθει να λειτουργεί.
Φυσικά όχι για όλους. Γιατί στη φυλακή «εκπροσωπούνται» αναλογικά πολύ περισσότερο τα πιο αδύναμα οικονομικά στρώματα του πληθυσμού. Είναι αυτοί που ζουν κάτω από τις χειρότερες συνθήκες και συχνά, ως προφυλακισμένοι, δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση σε νομική βοήθεια και να υπερασπιστούν αποτελεσματικά τον εαυτό τους.
Ο Α. Ρουπακιώτης πολύ συχνά πολιτεύεται στην κυβέρνηση ως εκπρόσωπος των δικηγόρων, υπερασπιστής μιας ιδιότυπης αντιμεταρρύθμισης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ωστόσο, έρχεται να εκπροσωπήσει μια κατηγορία του πληθυσμού, τους φυλακισμένους, που έχει πραγματική ανάγκη εκπροσώπησης, και να στηρίξει μια μεταρρύθμιση που, αν υλοποιηθεί και δεν μείνει στα χαρτιά, θα είναι πραγματικά επαναστατική. Και μόνο αυτή αν κάνει, αρκεί για να δικαιώσει τη θητεία του!

ΕΘΝΟΣ 24/11/12