ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΒΕΝΤΕΤΕΣ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ

Η κόντρα του κ. Κ. Σημίτη με τον κ. Γ. Παπανδρέου είναι μια κόντρα με προϊστορία. Ξεκίνησε από την επομένη σχεδόν της εκλογικής ήττας το 2004, όταν ο κ. Σημίτης θεώρησε ότι ο διάδοχός του δεν υπερασπίστηκε επαρκώς την εκσυγχρονιστική διακυβέρνηση. Κλιμακώθηκε μετά την εκλογική ήττα του 2007, όταν ο κ. Σημίτης υποστήριξε τον κ. Βενιζέλο. Και κατέληξε στην αποπομπή του πρώην πρωθυπουργού από τις λίστες του ΠΑΣΟΚ το 2008.
Αφορμή για την απομάκρυνση του κ. Σημίτη ήταν τότε η δημόσια διαφωνία που εξέφρασε με την επίσημη θέση του ΠΑΣΟΚ για την ανάγκη διεξαγωγής δημοψηφίσματος επικύρωσης της συμφωνίας της Λισαβόνας. Ενα θέμα, δηλαδή, που δεν απασχολούσε κανέναν στην Ελλάδα - ελάχιστα ικανό σε κανονικές συνθήκες να δικαιολογήσει μια τέτοια ρήξη.
Η πραγματική κόντρα των δύο ανδρών ήταν μάλλον προσωπική. Από τη μια πλευρά ήταν η έντονη ενόχληση του κ. Σημίτη σε οτιδήποτε μπορούσε να βλάψει την υστεροφημία του και από την άλλη η εξίσου έντονη ενόχληση του κ. Παπανδρέου σε οτιδήποτε μπορούσε να εκληφθεί ως προσωπική του αμφισβήτηση.
Είναι φανερό ότι σε τέτοιες αντιπαραθέσεις είναι μάταιο να ψάχνει κανείς ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Είναι, όμως, ενδεικτικό για το πώς ασκείται η πολιτική στην Ελλάδα το ότι άφησαν μια τέτοια άνευ αντικειμένου κόντρα να βλάψει και τους δύο, να βλάψει το ΠΑΣΟΚ και, ενδεχομένως, να βλάψει και τη χώρα. Γιατί ήταν φανερό ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ είχαν την ανάγκη της στήριξης του κ. Σημίτη και των συνεργατών του στους δύσκολους χειρισμούς για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Η κόντρα Παπανδρέου-Σημίτη, βέβαια, δεν είναι η μοναδική σήμερα στον ευρύτερο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Το αντίθετο. Ο κ. Βενιζέλος διατηρεί πολεμικές σχέσεις με δύο πρώην κορυφαίους υπουργούς, με τους οποίους συνυπήρξε και συνεργαζόταν επί διετία -τους κ. Ραγκούση και Παπακωνσταντίνου-, έχει μείζον πρόβλημα συνεργασίας με τον κοινοβουλευτικό του εκπρόσωπο κ. Χρυσοχοΐδη, ενώ βρίσκονται σε βαθιά κατάψυξη οι σχέσεις του με τον κ. Α. Λοβέρδο και την κ. Α. Διαμαντοπούλου.
Είναι προφανές ότι σε όλες τις αντιπαραθέσεις υπάρχει πάντοτε και ένα πολιτικό υπόβαθρο για επιμέρους χειρισμούς και επιλογές - την αλλαγή π.χ. του νόμου για την Παιδεία ή τη συνάντηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ με τον πρόεδρο των ταξιτζήδων. Ομως πολύ περισσότερο μετράνε η έλλειψη εμπιστοσύνης, η αίσθηση ότι επιχειρείται η μείωση του ενός ή του άλλου και, βέβαια, προσωπικές σκοπιμότητες ή φιλοδοξίες.
Το παράδοξο είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει πρόβλημα ύπαρξης και ο χώρος της Κεντροαριστεράς κινδυνεύει να βρεθεί στο περιθώριο και να συνθλιβεί ανάμεσα σε μια νέα Κεντροδεξιά και μια Αριστερά παλαιοκομμουνιστικής κοπής σε μοντέρνο περιτύλιγμα. Αντί για συσπείρωση, όμως, όλοι μοιάζει να ενδιαφέρονται να τραβούν κόκκινες γραμμές στο πουθενά.
Το ακόμα μεγαλύτερο παράδοξο είναι ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που θα είχε λογικά συμφέρον να προχωρήσει στο μεγαλύτερο δυνατό άνοιγμα του κόμματος και να επιδιώξει να αποτελέσει τον πόλο μιας ευρύτερης προσπάθειας ανασυγκρότησης, κάνει ακριβώς το αντίθετο. Ως εάν μοναδικό του μέλημα να είναι η κατοχύρωση της προσωπικής του θέσης.

Είναι περιττό να επισημάνει κανείς ότι οι προσωπικές στρατηγικές, στις σημερινές συνθήκες που περνά η χώρα, δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα!

ΕΘΝΟΣ 16/11/12