ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΣΥΛΛΑΒΕΤΕ ΤΟΥΣ

Στις δύσκολες ημέρες που περνάμε είναι ανάγκη όλοι όσοι μετέχουν στον δημόσιο διάλογο να κρατούν την ψυχραιμία τους. Αρκετά περνάει η χώρα χωρίς να χρειάζεται να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά. Μερικές φορές, ωστόσο, με όσα γίνονται στα πανεπιστήμια κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο.
Στο ζήτημα της περιβόητης «ηλεκτρονικής ψηφοφορίας» για παράδειγμα. Εχει ξεσηκωθεί μια μερίδα των καθηγητών διαμαρτυρόμενη γιατί, λέει, δεν διασφαλίζεται η μυστικότητα της διαδικασίας. Το αν έχουν δίκιο ή όχι είναι δυστυχώς δευτερεύον. Γιατί βέβαια είναι οι ίδιοι οι καθηγητές που με τη στάση τους -αρπαγές κάλπης, προπηλακισμοί συναδέλφων τους- κατέστησαν την ηλεκτρονική ψηφοφορία αναγκαία.
Τι πιο παράλογο μπορεί να φανταστεί κανείς; Σαν να παίρνω ένα σφυρί να σε χτυπάω στο κεφάλι κι ύστερα να σου λέω: είδες που είχα δίκιο; Εχεις πονοκέφαλο! Ο παραλογισμός δεν σταματάει εδώ. Στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου προχώρησαν ακόμα ένα βήμα. Φοιτητές σε ειδική αποστολή κατέλαβαν και αχρήστευσαν τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Και μετά έβγαλαν ανακοίνωση με την οποία υποστηρίζουν ότι έτσι αποδείχθηκε το διαβλητό της διαδικασίας!
Και ο παραλογισμός συνεχίζεται. Ο νόμος, λένε οι επικριτές του, δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Αυτό αποδεικνύουν οι αντιδράσεις. Οπου όμως προχώρησαν οι διαδικασίες, κι αυτό έχει γίνει πια στα περισσότερα ίσως εκπαιδευτικά ιδρύματα, η συμμετοχή των καθηγητών είναι της τάξεως του 75%, 80% ή ακόμα και 90%.
Πιο ηχηρό χαστούκι σε όλους αυτούς που δεν διστάζουν να κάνουν άνω-κάτω τα πανεπιστήμια για να υπηρετήσουν τα δικά τους κομματικά ή συντεχνιακά συμφέροντα δεν μπορούσε να υπάρξει. Πότε όμως η αλήθεια αποτέλεσε εμπόδιο για ένα καλό παραμύθι;
Για τον μέσο πολίτη βέβαια παραλογισμός είναι το ίδιο το αντικείμενο του καβγά. Στο κάτω κάτω δεν καλούνται να πουν ναι ή όχι στον νόμο, αλλά να εκλέξουν νέα Διοικητικά Συμβούλια. Δεν έχουν παντρευτεί δα τις καρέκλες τους οι σημερινοί πρυτάνεις.
Ομως, όχι. Εκείνο στο οποίο αντιδρούν οι εν λόγω πανεπιστημιακοί είναι η πρόβλεψη στα Συμβούλια να μετέχουν εξωτερικά μέλη, που δεν προέρχονται δηλαδή από την πανεπιστημιακή κοινότητα του συγκεκριμένου ιδρύματος.Θα περίμενε κανείς ότι κατεξοχήν οι πανεπιστημιακοί θα καλοδέχονταν ένα τέτοιο άνοιγμα που τους επιτρέπει και να αξιοποιήσουν κορυφαίους ακαδημαϊκούς από όλο τον κόσμο και να μπολιάσουν τις σχολές τους με νέες ιδέες αξιοποιώντας την εμπειρία καλών ξένων πανεπιστημίων.
Κι όμως αυτό που αποτελεί βασική επιδίωξη για όλα τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα των κουτόφραγκων, στην Ελλάδα για την καθηγητική μας συντεχνία αποτελεί ανάθεμα. Στο Συμβούλιο, βλέπετε, πρέπει να είναι οι δικοί μας, να ξέρουν ότι θα γυρίσει ο τροχός και αν δεν τα έχουν καλά μαζί μας θα υποφέρουν. Ποιος χρειάζεται τους τεχνοκράτες της εκπαίδευσης;
Με τούτα και με 'κείνα τα πανεπιστήμια παραμένουν σε καθεστώς διαρκούς αναταραχής. Χωρίς την αυταπάρνηση των καθηγητών που επιμένουν αλλά και τη δύναμη της αδράνειας, θα έπρεπε να είχαν καταρρεύσει προ πολλού. Και, μεταξύ μας, κανένας νόμος όσο καλός και αν είναι δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα των πανεπιστημίων αν οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί δεν αναλάβουν να υπερασπιστούν την ακαδημαϊκή πειθαρχία.
Οσο για τα εξωτερικά μέλη των Συμβουλίων, το παράδοξο είναι ότι παρά τα προβλήματα έχουν θέσει υποψηφιότητα και ορισμένοι κορυφαίοι επιστήμονες με διεθνή παρουσία. Να δούμε πόσο θα αντέξουν!

ΕΘΝΟΣ 10/11/12