Δυο ακόμα υδραίικες εξεγέρσεις.

Για την πρώτη και το κάψιμο του στόλου το 1831 γράφηκαν αρκετά τις ημέρες αυτές. Διαβάζοντας τυχαία στις διακοπές μου τις ιστορικές αναμνήσεις του Ν.Δραγούμη έπεσα πάνω στην ακόλουθη αναφορά του για το πώς ο «γενναίος Κανάρης» αναφέρθηκε στο περιστατικό: « Εν Πόρω 1/13 Αυγούστου 10 ½ ώρας προ μεσημβρίας. Ο Μιαούλης  παρέδωκεν εις τας φλόγας την «Ελλάδα» και την κορβέτταν η «Ύδρα» . Είθε παραδοθή το όνομα του αυτουργού τοιαύτης πράξεως βαρβαρωτάτης εις αιώνιον ανάθεμα».

Για το ίδιο περιστατικό ο Δραγούμης αναφέρεται στον Αντώνιο Κριεζή:

«Και ο Κριεζής δε ο μετά Μιαούλην απελθών εις κυρίευσιν της «Ελλάδος» έλεγεν ότι , καθ όσον αυτός εγίγνωσκε, διαταγαί περί πυρπολήσεως του στόλου δεν είχον δοθή εξ Ύδρας και τούτου ένεκα απέκρουσε την πρότασιν του ναυάρχου, αντιπροτείνας μόνου του πηδαλίου την αφαίρεσιν. Αλλ ο ναύαρχος, προσέθετο, συνηθισμένος να νικά, έβλεπε δυσανασχετών ότι έμελλε να νικηθή υπό των κυβερνητικών δυνάμεων και δια τον λόγον τούτον έλαβε την εσχάτην εκείνην απόφασιν.»

Ο Μιαούλης πάντως ένα χρόνο αργότερα έχει μεταμεληθεί και εξομολογείται στον Σ.Τρικούπη «ούτινος ετίμα εξαιρέτως την σύνεσιν» ότι «αν σε είχα σιμά μου εις Πόρον να με συμβουλεύσης όταν απεφάσισα να καύσω την φρεγάδαν, δεν θα την έκαια».

1838

Η δεύτερη εξέγερση της Ύδρας σημειώθηκε το 1838, αυτή τη φορά επειδή αντιδρούσαν «εις τον περί στρατιωτικής απογραφής νόμον». Το όλο περιστατικό πρέπει να είχε και στοιχεία οπερέτας σε κάθε περίπτωση η κρίση ξεπεράστηκε ειρηνικά με την παρέμβαση του Κριεζή. Έμεινε το μάλλον μελοδραματικό «ασματιον, όπερ συντεθέν τότε εψάλλετο κοινώς εν τη νήσω εκείνη»: 

-----------

«Θρήνησε καημένη μάνα, που με γράψαν τακτικό,

Δεν ελπίζω εις τον κόσμον πλέον να σε ξαναϊδώ.

Κλαύσε την παλληκαριά μου, ότι πλιά δεν θα με ιδής.

Ουρανέ μην το βαστάξης, ρίψε κεραυνούς ευθύς

Ν αποδείξεις πως βεβαίως εθυσιασθήκαμεν,

Δια την ελευθερία εκατακαήκαμεν!

Ναύαρχε καπετάν Μιαούλη, η πατρίδα σε ζητεί,

Εις αυτήν την δυστυχία όπου της ακολουθεί.

Οι γενναίοι υδριώται με τα δάκρυα θρηνούν,

Αι πατρίδος εκδουλεύσεις υπεράσπισιν ζητούν.

Θυμωμένοι περπατούμεν όλοι ομοθυμαδόν

και τον θάνατον ζητούμεν μ ένα όμμα φλογερόν.

Τάφον βλέπομεν εμπρός μας, τάφον και όχι πλιά ζωήν

Και αλύπητοι ορμώμεν ως ο Άρης εις την γήν.

Κλαύσε Ύδρα ερημωμένη, από όλα τα νησιά,

παλληκάρια δεν σου μείναν για να δώσης στην σκλαβιά.

Υδριώται ξακουσμένοι, στην Ευρώπη θαυμαστοί,

Αυτοκτόνοι να γενήτε παρά σκλάβοι τακτικοί»